dinsdag 27 augustus 2013

De zon die de dag verlaat


Direct na het eten, de fietskleren aan. Lenie vraagt me “En heb je er zin in?”. “Vast wel, alleen weet ik dat zelf nog niet”. Het idee om de fiets te pakken komt vandaag meer voort uit mijn hoofd dan uit “zin”. Het is fraai fietsweer; niet veel wind; de zon schijnt en het is niet al te warm. Daarnaast schijnt fietsen gezond te zijn. Als in onderweg ben komt de zin vanzelf, zo fluistert de ervaring.

Ik rijd Sneek uit en wordt ingehaald door een racefietser. Hij rijd me al een tijdje “op mijn bagagedrager” maar in de vele haakse bochten die in het laatste stuk Sneeker fietspad zijn aangelegd (6 stuks in pak hem beet 100 meter) wint zijn behendigheid. Ik grap “ik fiets straks wel weer naast je”. 

Op het industrieterrein is men met de weg bezig en moet ik het fietspad af. De bocht lukt alleen dankzij Fred Flinstone en ook de bocht 500 meter verder op terug naar het fietspad lukt niet in een keer of zonder gebruik van mijn voeten.

Maakt niet uit, maar ik klok bij de brug over het Margietkanaal een achterstand op de wielrenner van een kleine minuut. Met de tong op de pedalen zet ik aan en fiets een gemiddelde van een 40 per uur. Ik fiets veel te weinig dit jaar dus stiekem ben ik best tevreden. Zo’n 6 kilometer later – vlak voor Joure – haal ik de fietser in. We kletsen een tijdje. Hij woont in Jutrijp en vertelt enthousiast hoe een Peter de Rond  ook zo’n fraaie fiets had. Daar had hij zelfs een keer ingereden. Of ik Peter ken. “Joh, dit was ooit zijn fiets”. We kletsen verder over de schoonheid van een Quest en direct na Joure neemt hij een andere route. Ik zet aan en vervolg mijn weg.
De (mijn) ooievaars in Akmarijp zitten niet in de wilg naast het fietspad. Bij het Sneekermeer neem ik gas terug en stop ik. Ik stap de fiets uit en adem de stilte weldadig naar binnen. 



De zon begint de lucht in te kleuren en ik geniet – zoals zo vaak – van deze plek. Het water kabbelt kalm, het riet overwoekerd haast de pier en de eenden zwemmen loom in het avondlicht. Het is goed hier te zijn.




Ik neem wat foto’s en de tijd. Pas na 20 minuten fiets ik verder. Wat een avond. De snelheid ligt nu lager. Met name omdat de zon zo fraai de dag verlaat. 


Ik stop een paar keer om weer wat foto’s te maken. Het is vrijwel donker als ik de fiets in de garage zet. De buurvrouw zegt "Goh, das een goeie verlichting, buur" "Moet ook buurvrouw" Ze beaamt het; het waren weer 40 prachtige kilometers.


woensdag 14 augustus 2013

Maarten en Sjoerd


Ik ben de laatste tijd weer heerlijk aan het Questen. Na al die prachtige wandelkilometers en een verbijsterd mooie wandeltocht op IJsland (zie hier voor meer foto’s) nu weer de fiets in.


 Het nodige is weer meegemaakt. Vorige week zaterdag; Sneekweek. Ik wilde graag zo snel mogelijk de stad uit. Alleen door al het lopen was ik de snelheid van de Quest ontwent en vloog ik op de minirotonde ouderwets over de kop. Zelf slechts een fikse blauwe plek; de fiets helaas flink cosmetisch gehavend. Maar eens met Peter overleggen of hij nog iemand in de buurt kent.


Het meest verbazingwekkende vind ik altijd het moment zelf. De tijd van omslaan is kort, maar toch lukte het om in die korte tijd de volgende zin door mijn hoofd te laten gaan “Nu ben toch eigenlijk wel benieuwd of ik met mijn hoofd en helm tegen de weg knal”. Gelukkig deed de smurfenmuts van de Quest prima zijn werk en kon ik de rit met genoegen en plezier vervolgen.


Gisteravond kreeg ik een Tweet van Maarten Sneep. Of ik Sjoerd de Vries ken. Oh, wow… natuurlijk ken ik deze grootse Friese kunstenaar. Ik ben zelfs zo gelukkig dat ik een hele fraaie zeefdruk van de Deelen in mijn werkkamer heb hangen. Daar fiets ik zelfs regelmatig. Een van de plekken in Friesland waar de stilte je in al zijn grootsheid zomaar kan overvallen.


Maarten heeft een fraai boek over Sjoerd en ondanks dat het boek een geschiedenis verteld wil hij het boek aan me over doen. Kijkend naar de werken van Sjoerd de Vries moest hij aan mijn foto’s op mijn blog denken en zo kwam het in hem op om mij te vragen of ik belang had bij het boek.



Goh, de tweet, het gebaar en Maartens verhaal ontroeren me. Dat ik met mijn verhaaltjes en foto’s over het mooie leven hier dit zomaar oproep. Dat maakt me zowaar nederig. 
Vanavond was het fraai fiets weer. Ik ben vanwege Maarten naar de Deelen gefietst. Sjoerd de Vries zijn werken duiden de mist die het gebied nog stiller maakt. Nu is het gewoon een pracht zomer avond.



Ik fiets langs het huis van Thom Mercuur (een coauteur van het boek over Sjoerd) en duik het gebied in dat de kunstenaar terecht zo dierbaar is. Ik maar er in alle rust wat foto’s.




Omdat ik het leuk vind, maar vooral ook voor Maarten. Als een klein gebaar terug.