vrijdag 18 november 2011

Zweten


Ik zou zweten vandaag. Lekker naar de sauna en had er zin in. Gister nog wel wat grieperig en hoofdpijn maar de gedachte dat ik dat er allemaal uit kon zweten leek me wel wat. Helaas belde mijn “saunamaatje” af… Ziek (beterschap he ;-)  ).

Toch had ik mezelf beloofd om te gaan zweten. Dus toen vanmiddag de zon doorbrak (brrrr… wat is die mist koud) hup de Quest in voor een klein rondje. Geen record gefietst; oh nee. Maar heerlijk (haast warm) in de zon – een fikse pet onder de fietshelm tegen het licht – een stukje ontspannen pedalerend langs de lege Friese vlaktes (Roodhuis, Wommels, Hinnaard, Dearsum). 




woensdag 16 november 2011

Foto's van IJsland

Het is al eens eerder geschreven hier, maar in 2008 ben ik IJsland rond gefietst in een Alleweder. Alles bij elkaar een kleine 3000 kilometer. De basis van die tocht ligt in mei 2007. Een week voorjaarsvakantie in het prachtige zuiden van IJsland. We reden een stuk langs de ringweg en kwamen een paar keer dezelfde fietser tegen. Vechtend tegen bruuske elementen; flinke wind en slagregens. Bij het benzinestation van Vik maakte ik in mijn beste Frans een praatje met hem en dacht; "wauw, dit wil ik ook".


De kinderen verklaarden me voor gek en waren van een ding overtuigd. Dat ging mij nooit lukken. Voor mij was dat de beste aanmoediging. Het idee liet me niet meer los en in november 2007 kwam ik serieus met het plan op de proppen. Ik wilde IJsland rondfietsten. Maar dan wel in een Velomobiel. Het gezin ging akkoord. Onder één voorwaarde: ik moest stoppen met roken. Ondanks meer dan 30 jaar 30 sjekkies per dag ben ik van harte die uitdaging aangegaan. 



Voor een Quest of een Mango was de wachtlijst te lang en tweedehands waren deze fietsen onbetaalbaar. Het werd een (heerlijke) Alleweder; een demo model van LieverLigfietsen in Leeuwarden. In juni 2008 was het zover: eerst naar Hantsholm in Denemarken, daarna per boot naar de Far Oer en IJsland. Een van de fraaiste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan.






Natuurlijk heb ik foto's van die reis. Een paar foto's stonden op MobileMe. De voorloper van Apple's iCloud. In het nieuwe iCloud kan je geen foto's meer met andere apparaten dan Appeltjes delen (foei Apple). Op zoek naar een alternatief dus. Dat is Flickr geworden. Ik heb een betaald abonnement genomen en kan nu alle foto's van me onbeperkt back-uppen. Mooie foto's kun je delen.  Omdat IJsland voor mij een ongeëvenaard fraai land is, doe ik dat graag. Links naar de foto's staan hiernaast ("Foto's en verhalen" )



(oh ja, ik rook nog steeds niet...)

zaterdag 12 november 2011

Mooi weer - lek!

Er is zo’n gezegde: “ Beter een goede buur dan een verre vriend”. Maar hoeveel mooier is het als “je goede buur” geweldige vrienden zijn!

Af en toe – tot zeer regelmatig – worden mijn kuiten geteisterd door kramp. Die zijn vrijwel altijd in beweging. De neuroloog had het over een pot met pieren en sloot gelukkig een ernstige aandoening uit. Koude maanden zijn het ergste. Ondanks pillen was het woensdag nacht flink raak. Vijftien keer springend met kramp het bed uit. Donderdag nacht was het niet beter. Vanaf 4:00 uur wakker en niet meer in slaap. Vrijdag durfde ik niet de fiets in; mijn kuiten stonden te vol spanning. Onze buurvrouw iets verderop doet iets wonderbaarlijks met Aura Healing of zo. Zij bood aan om even naar mijn benen te kijken. Die middag lag ik heerlijk (haast snurkend) onder haar helende handen.
Gisteravond voor het slapen een extra banaan, wat extra magnesium, een tablet rivotril, een tablet inhibin en zowaar thermo ondergoed aan. De hele nacht doorgeslapen. Wat wetenschappelijk de verklaring is, maakt me niet uit. Ik draag deze heerlijk nacht op aan mijn super buur en geweldige vriendin!

Mijn kuiten voelen rustiger vandaag. Het is pracht weer en ik durf zowaar de Quest in. Het voor mij bekende rondje langs het Sneekermeer. Ik neem me voor niet hard te rijden. Dat lukt niet. Het weer windstille weer leent zich prima voor hard fietsen. De weg rolt met meer dan 40 km per uur onder me door en ik geniet van het tochtje en van de groepen ganzen die met me meevliegen. Bij de Gauserhoppen voor het eerst de fiets uit. Het weiland is onder water gezet. Als het gaat vriezen kraken hier de eerste Friese ijzers.



Na Terhorne weer de fiets uit voor wat foto’s. Het verstilde meer ligt er vredig bij en ik geniet van het prachtige late herfst licht. Elke wandelaar maakt een praatje en ik maak een praatje met elke wandelaar. De gezamenlijke ervaring die verbindt.




Bij de fiets terug blijkt mijn rechter voorband lek te zijn. Mijn F-lite heeft het 1200 km lekvrij uitgehouden. Nadat de band vervangen is maak ik nog een paar foto's van een rood kleurende wereld. Ik vraag me af of het tijd wordt om de racebanden te vervangen voor de traktorbanden: de Schwalbe Marathons.


dinsdag 1 november 2011

Toegift....

Wat een dag vandaag!

Ik had al eerder geschreven dat een van mijn projecten tot 3 november stil ligt. Wel; het is vandaag 1 november en prachtig weer. Dan is er eigenlijk maar een ding dat echt gebeuren moet. Fietsen!

De route volgt weer een stuk van Frieslands randen. Wat een verschil met vrijdag. Het eerste stuk tot aan Oude Bildzijl is nagenoeg hetzelfde. Alleen fiets ik nu via Leons en Hûns naar Dronrijp zodat ik geen last heb van afgesloten wegen. Waar vrijdag de dikke natte nevel alle zicht en kleuren opzoog, is het nu de zon die met de laatste krachten voor dit jaar extra kleur aan het landschap toevoegt. Het is een volkomen ‘nieuwe’ tocht. Menaldum bereik ik binnen de 50 minuten, daar waar ik er in de Alleweder minstens een uur over deed. Doorontwikkeling heet zoiets, geloof ik, en dan heb ik het niet over mijn kuiten.





Vrijdag fietste ik over de Oude Bilddijk van nummer 120 naar 1226. Vandaag sla ik de andere kant op en is deze dijk na een kleine kilometer in het dorp ten einde. Daarna hoog langs het Wad naar Holwerd. Een mooie stop bij de dijktempel van Ids Willemsma. Ontworpen in 1993 omdat toen hier de dijk op Deltahoogte werd gebracht. Deze 'tempel' boven Marrum is een deel van de dijk dat is opgetild door pilaren. Vandaar dat het dak bedekt is met gras. Het schijnt dat de pilaren verwijzen naar de vrouw; breed in de heupen en smal in de schouders. Maar dat heb ik gelezen hoor; zelf was ik er niet opgekomen. Mooi is het kunstwerk zeker!



De route vervolgt zich via Holwerd naar Ternaard en dan onder de dijk langs naar Wierum. In 1983 hebben wij een half jaar in Ternaard gewoond. Maandags was het traditioneel wasdag; dus kwam er voor de douche geen druppel water uit de kraan. Ooit zeiden we gekscherend “als de wereld vergaat, gaan we naar Ternaard. Daar gebeurt het 10 jaar laten”. Ik fiets langs het dorp en denk hoe kloppend die zin is. Alles hier herken ik nog; de huizen, de hokken, de velden. Niets is veranderd.

In Wierum weer even de fiets uit. De kerk heeft hier iets raars; alsof hij ‘uit het lood’ is. Hij staat op een eeuwenoude terp; de tufstenen toren is gebouwd in 1200. De rest is in de vorige eeuw vrijwel geheel vervangen. De verhouding kloppen nog steeds, maar door een andere materiaal (steen) keuze is een samenhang uit het gebouw gehaald. Wierum was –net als verder op Paesens en Moddergat - een vissersdorp. Totdat in 1893 13 van de 17 boten na een storm niet meer terugkeerden. Het dorp was in een klap 22 mannen armer.



Langs de dijk lukt vanaf hier niet meer in de Quest. Er wordt iets meer binnen langs gefietst naar Nes en dan naar Paesens Moddergat. Deze laatste twee dorpjes zijn ooit verkozen tot mooiste plek van Nederland. Het is er zeker niet lelijk; maar elke wandelaar of Quest rijder weet een aantal mooiere plekken aan te wijzen. Maar goed; het kan zijn dat ik bevooroordeeld ben. Een aantal jaren geleden reden we hier in de auto op een grijze zondag. Er gingen drie kerken in of uit. Het talrijke kerkvolk dwong ons om het hele (lange) dorp door stapvoets te rijden. Mede door de grijze klei op die grijze dag had die rondgang iets beklemmende.



Na Anjum rijd ik verkeerd. De nieuwe weg naar Esonstad staat blijkbaar nog niet in mijn Garmin. Ik besluit "de stad" of beter het “Landal Green Park” in te rijden, om met mijn eigen ogen te aanschouwen wat voor bijzonder dorp ze er van gemaakt hebben.


Daarna weer terug en over een eeuwenoud dijkje naar Ezumazijl. Dit is het meest verassende stukje van de tocht. Langs een hele oude dijk (1100) richting Dokkumer Nieuwe Zijlen . De dijk is schitterend verweerd en hier en daar kun je de lagen van vroegere ophogingen zien.

Bij het “oud Dokkumer diep “ gaat het mis met de route. Zonder dat dat erg is trouwens. De route loopt vanaf hier naar Damwoude (naar vrienden) en dan via Leeuwarden naar huis. Ik bel naar Damwoude; onze vrienden zijn spijtig genoeg niet thuis. Ik denk “maar dan kan ik ook een andere route nemen; dan hoef ik niet door Leeuwarden” en toets als eindbestemming “thuis” in in de Garmin. De afstand is nagenoeg dezelfde en de route die de Garmin mij voorschotelt is minder mooi, dus laad ik het oorspronkelijke plan weer. Ik de fiets in en hup, daar gaan we weer.



In Oudwoude denk ik voor het eerst “wilde ik hier heen?” Het antwoord is nee, maar omdat ik ook geen andere kaart bij me heb, kan ik geen alternatief bedenken. De Garmin heeft blijkbaar een aanpassing in de route gemaakt en koerst nu vreemd genoeg via Hardergarijp naar Leeuwarden. Daar heb ik in elk geval geen zin in. Tien kilometer langs een drukke autoweg. Ik besluit om weer “thuis” in te typen en vervolg de rit. De Garmin piept echter niet meer als ik links of rechts af moet. En met de zon fel in het gezicht is het vanaf hier redelijk vaak “mis fietsen”. Eerst twee keer in Veenklooster (wauw, wat een mooie State). Vervolgens bij Zandbulten en dan nog een keer voor Burgum. Ik denk geregeld “oh, wat ben ik hier nog nooit geweest he….” En vervolg dan de weg met een slakkengangetje van net over de dertig. Mijn gemiddelde zakt dramatisch (31,6km/u) maar daar doen we het vandaag niet voor.

Na Burgum en Garijp ken ik de weg weer op mijn duimpje. Nog een stukje fraai fietsen via Warten, dan vervelend over het industrieterrein naar Grou , oppassen bij de afritten van de A32 en dan via Irnsum naar Sneek. Nog mooi voor dat de kinderen thuis uit school komen zet ik de Quest na 147 km in het hok.