woensdag 13 juli 2011

Ver weg...

Vorige week vrijdag een mailtje van Velomobiel: Je fiets is blauw geworden, vandaag zullen we hem in elkaar zetten en de leds monteren, kunnen maandagochtend de stickers er op, dan is hij klaar.

Wow, goed nieuws dus. Maandag wat met mijn werk geregeld en vrienden waren zo gek (en lief) om me naar Emmeloord brengen. Scheelde me bijna een uur reistijd! Nog 'even' een vervoersbewijs kopen (zie eind van dit verhaal) en eindelijk naar Dronten.


Die fiets is zoals ik hoop: strak opvallend blauw en met de led verlichting rondom (daglichtverlichting met leds en achterlichten van fraaie oranje leds) heb ik voor mijn gevoel toch écht een nieuwe fiets. De nekrol van Ventisit oogt een stuk beter dan het zelf geïmproviseerde kussentje en ik heb zin in de terugtocht. We vermijden enkele gevoelige gespreksonderwerpen en blij stap ik in om te zien wat zes weken niet fietsen met mijn conditie gedaan heeft.

Wel… evenveel als ik gedacht had; maar meer dan ik gehoopt had...

Het weer is prachtig; wat aan de benauwd warme kant en de wind is eerst zijwind en later krijg ik hem schuin tegen. Maar hard waait het niet. Het eerste stuk gaat lekker; ik hou mijn snelheid zo rond de 35, 36 km per uur. Valt me niet tegen. Ik had de route zo gepland dat ik langs Urk (dus niet door Urk) zou fietsen. Daarna had ik de keuze tussen de “binnendijkse” of de “buitendijkse” route langs het IJsselmeer; de wind mocht beslissen.
Bij Tollebeek gaat het echter mis. Fietsers mogen niet over de “Zuidwesterringweg” en tja; soms ben ik te gehoorzaam. Ik volg trouw het bordje “doorgaand fietsverkeer” waardoor de Urkerweg me brengt waar ik niet zijn wilde. Emmeloord, of all places….

Qua snelheid schiet dat dorp niet op en als ik dan ook nog verkeerd fiets (mijn eigen domme schuld) heb ik zowaar even de smoor in. Na Emmeloord (ik zit dan op een afstand van 32 km of zo) merk ik dat het fietsen niet meer zo vanzelfsprekend gaat als voor die tijd. Helaas ben ik in het bezit van een verder ongevaarlijke, maar soms oh zo lastige neurologische aandoening die spierkramp veroorzaakt; vandaag kramp onder mijn voet en in rust pulseren mijn kuiten heftig. Ik besluit maar even wat foto’s van mijn ‘nieuwe fiets’ te maken en een banaan te verorberen (wow… hij is écht mooi geworden)…

Daarna de fiets weer in en met een kruissnelheid van rond de 32 naar huis. Gek, he. Dat 75 kilometer opeens veel meer lijkt als je een tijd niet gefietst hebt. In Jutrijp laat ik Peter ‘zijn oude’ fiets nog even zien. Daarna de laatste kilometers.

Mijn snelheid ligt een kilometer of vier lager dan zes week geleden. De afstand die ik met plezier overbrug is ook een stuk minder. Vandaag vind ik 75 kilometer meer dan genoeg. Net voor Sneek zet ik mijn Garmin fietscomputer uit; ik wil niet dat mijn gemiddelde onder de 30km per uur zakt (onzin, want dat heeft niets met de Garmin, maar alles met mijn benen en de stoplichten te maken) Ik ben zowaar moe en heb zin in een douche als ik uitstap.

Ben wel super blij dat m’n Quest er weer is. Heb zelfs - niet vertellen hoor - de neiging om hem na de douche al een beetje bij te poetsen….



volledig off topic op dit fietsblog en deze optimist voelt zich haast een zeurpiet. Maar ik zou dus maandagochtend 'even' een anonieme OV-Chipkaart kopen voor de reis naar Dronten. Op Station Noord in Sneek was de automaat helemaal defect. Ik naar het ‘hoofdstation’ van Sneek (waar ook al niemand meer achter het loket zit). De automaat doet het; tot aan het einde de mededeling verschijnt: “kan uw transactie niet voltooien; het printpapier is op”.
Ik fiets nog even naar de twee andere verkooppunten (volgens de OV-website) maar daar staan alleen oplaadstations; geen verkoopautomaten. Ik bel met Arriva: “Ik zie - meneer - dat u ook in IJlst op het station terecht kan”. Ik vraag haar “en? Hoe kom ik daar zonder geldig vervoersbewijs?”.

In elk geval kan ik in de bus nog een kaartje aanschaffen: wel een stuk duurder.
Een bijzonder resultaat vandaag: Ik kan door een storing geen OV kaart kopen in Sneek; de extra kosten hiervan zijn voor……

Zolang je je blijf verbazen in het leven, blijft het boeiend. Zullen we maar denken…

2 opmerkingen:

  1. nog een goede reden om de fiets te pakken en de trein te laten voor wat het is

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen