Weer niet....

Ik keek er al de hele week naar uit: Zaterdag fietsen!

Had de tocht al in mijn Garmin staan; een dikke 90 kilometer langs heel wat fraaie plekken die ik nu op deze - waarschijnlijk - laatste winterdag nog wilde fotograferen. Ik huppel bijna ons pad af richting garage van onze (overwinterende) buren waar mijn ik de Quest gestald heb.

De deur wil niet open. De sleutel beweegt wel soepel heen en weer, maar het slot gaat niet los. Ik bel naar Spanje "ja, dat is wel eens vaker gebeurt; sleutel iets terughalen, en dan doet tie het wel". Niet dus. Wat ik ook probeer; de deur blijft dicht. "Grrrrr.... daarachter staat hij... ik zie hem, ik ruik hem... ik wil met hem op pad". 

Teleurgesteld loop ik terug naar huis. Niet zo stevig gebaald dit jaar.

Lenie wil een eind lopen, ik besluit haar met de auto weg te brengen en dan naar Hûns te rijden. Een tijdje terug was ik door dit fraai bewaarde dorp gereden. Ik had toen alleen de camera niet mee. Het kaatsveld ligt centraal in het dorp en de huizen zijn er omheen gebouwd. net als de kerk. Het veld is nu omgetoverd tot een pracht ijsbaan. 

De baan was de vorige keer leeg en verlaten. Alleen een paar stoeltjes, een slee en een trapkar stonden op het ijs. Als stille getuigen van veel plezier en van een moeder die vast zo iets riep als “Jelmer, Maaike, thûskomme, iete!”

De aanblik ontroerde me. Waar in dit land is het nog mogelijk om je slee, je stoel of je trapkar gewoon verlaten buiten te laten staan. In Hûns dus. 
Die ijsbaan wilde ik op de foto, nog voordat het weer een kaatsveld is. Vandaag waren er kinderen aan het schaatsen en vooral aan het leren schaatsen.  

Eigenlijk is heel Friesland vandaag ijsbaan. Overal heeft men de ijzers onder gebonden. De sloten zijn voorzien van bewegwijzering en geregeld staat er een kraam van de ijsvereniging snert en chocomelk voor weinig geld en veel plezier te verkopen.

Geen tocht der tochten vandaag. Wellicht oogt de provincie daarom zo mooi vredig op deze (voorlopig?) laatste winterdag.