De Wereld

Gister was ik zowaar terneergeslagen. Zomaar. Opeens.

Ik was onderweg naar een afspraak voor mijn werk. In een vergrijzende regio dreigen een aantal verliesgevende zorgvoorzieningen te verdwijnen. Ooit zo mooi door de inwoners – de samenleving - opgericht vanuit charitas, vanuit de zorg voor elkaar.

De afspraak is een poging om die inwoners de zeggenschap terug te geven over de toekomst van hun regio. Kijken of vanuit hun wensen een herontwerp gemaakt kan worden in plaats van de voor de hand liggende spreadsheetsanering.

Een radio-uitzending in de auto was aanleiding voor mijn stemmingsomslag. Het nieuws van de dag was…. zucht…  Zwarte Piet. “Wat een wereld… we poneren, saneren en duelleren. We weten niet meer wat samenleven is”, verzucht ik en draai triestig de radio uit.

Tuurlijk klopt onze mooie traditie niet (ook al ben ik zwart als roet, ik meen het wel goed…..). Prima dat we het er over hebben. Maar waarom lukt het niet om gewoon het liedje samen te herschrijven? (ook al ben ik zwart van roet, het leven is zoet…).

Als de buren zich storen aan mijn muziek, kan mijn radio toch ook zachter zonder dat een al dan niet rijdende rechter zich ermee bemoeit.

Vanmorgen fiets ik de wereld in. Met de zon op mijn pet zie ik haar ontwaken. Af en toe houd ik mijn benen stil en glijd ik als een kano haast geruisloos door het weidse landschap. Ik voel me ermee verbonden. “Dit is de wereld”, schiet het door me heen. Die koe in de wei, de ganzen in het water, het verstilde dorp aan de einder. 

Ik fiets langs de (mijn) âld toer uit de elfde eeuw met de tekst “Libje foar en meielkoar”. Eenzelfde tekst hoorde ik laatst een cabaretière van Turkse afkomst zeggen:

“De wereld is mijn dorp, liefde mijn religie, dus jij bent mijn buurman….”

Gaan we dan toch de goede kant op?