Ik had al eerder geschreven dat een van mijn projecten tot 3 november stil ligt. Wel; het is vandaag 1 november en prachtig weer. Dan is er eigenlijk maar een ding dat echt gebeuren moet. Fietsen!
De route volgt weer een stuk van Frieslands randen. Wat een verschil met vrijdag. Het eerste stuk tot aan Oude Bildzijl is nagenoeg hetzelfde. Alleen fiets ik nu via Leons en Hûns naar Dronrijp zodat ik geen last heb van afgesloten wegen. Waar vrijdag de dikke natte nevel alle zicht en kleuren opzoog, is het nu de zon die met de laatste krachten voor dit jaar extra kleur aan het landschap toevoegt. Het is een volkomen ‘nieuwe’ tocht. Menaldum bereik ik binnen de 50 minuten, daar waar ik er in de Alleweder minstens een uur over deed. Doorontwikkeling heet zoiets, geloof ik, en dan heb ik het niet over mijn kuiten.
Vrijdag fietste ik over de Oude Bilddijk van nummer 120 naar 1226. Vandaag sla ik de andere kant op en is deze dijk na een kleine kilometer in het dorp ten einde. Daarna hoog langs het Wad naar Holwerd. Een mooie stop bij de dijktempel van Ids Willemsma. Ontworpen in 1993 omdat toen hier de dijk op Deltahoogte werd gebracht. Deze 'tempel' boven Marrum is een deel van de dijk dat is opgetild door pilaren. Vandaar dat het dak bedekt is met gras. Het schijnt dat de pilaren verwijzen naar de vrouw; breed in de heupen en smal in de schouders. Maar dat heb ik gelezen hoor; zelf was ik er niet opgekomen. Mooi is het kunstwerk zeker!
De route vervolgt zich via Holwerd naar Ternaard en dan onder de dijk langs naar Wierum. In 1983 hebben wij een half jaar in Ternaard gewoond. Maandags was het traditioneel wasdag; dus kwam er voor de douche geen druppel water uit de kraan. Ooit zeiden we gekscherend “als de wereld vergaat, gaan we naar Ternaard. Daar gebeurt het 10 jaar laten”. Ik fiets langs het dorp en denk hoe kloppend die zin is. Alles hier herken ik nog; de huizen, de hokken, de velden. Niets is veranderd.
In Wierum weer even de fiets uit. De kerk heeft hier iets raars; alsof hij ‘uit het lood’ is. Hij staat op een eeuwenoude terp; de tufstenen toren is gebouwd in 1200. De rest is in de vorige eeuw vrijwel geheel vervangen. De verhouding kloppen nog steeds, maar door een andere materiaal (steen) keuze is een samenhang uit het gebouw gehaald. Wierum was –net als verder op Paesens en Moddergat - een vissersdorp. Totdat in 1893 13 van de 17 boten na een storm niet meer terugkeerden. Het dorp was in een klap 22 mannen armer.
Langs de dijk lukt vanaf hier niet meer in de Quest. Er wordt iets meer binnen langs gefietst naar Nes en dan naar Paesens Moddergat. Deze laatste twee dorpjes zijn ooit verkozen tot mooiste plek van Nederland. Het is er zeker niet lelijk; maar elke wandelaar of Quest rijder weet een aantal mooiere plekken aan te wijzen. Maar goed; het kan zijn dat ik bevooroordeeld ben. Een aantal jaren geleden reden we hier in de auto op een grijze zondag. Er gingen drie kerken in of uit. Het talrijke kerkvolk dwong ons om het hele (lange) dorp door stapvoets te rijden. Mede door de grijze klei op die grijze dag had die rondgang iets beklemmende.
Na Anjum rijd ik verkeerd. De nieuwe weg naar Esonstad staat blijkbaar nog niet in mijn Garmin. Ik besluit "de stad" of beter het “Landal Green Park” in te rijden, om met mijn eigen ogen te aanschouwen wat voor bijzonder dorp ze er van gemaakt hebben.
Daarna weer terug en over een eeuwenoud dijkje naar Ezumazijl. Dit is het meest verassende stukje van de tocht. Langs een hele oude dijk (1100) richting Dokkumer Nieuwe Zijlen . De dijk is schitterend verweerd en hier en daar kun je de lagen van vroegere ophogingen zien.
Bij het “oud Dokkumer diep “ gaat het mis met de route. Zonder dat dat erg is trouwens. De route loopt vanaf hier naar Damwoude (naar vrienden) en dan via Leeuwarden naar huis. Ik bel naar Damwoude; onze vrienden zijn spijtig genoeg niet thuis. Ik denk “maar dan kan ik ook een andere route nemen; dan hoef ik niet door Leeuwarden” en toets als eindbestemming “thuis” in in de Garmin. De afstand is nagenoeg dezelfde en de route die de Garmin mij voorschotelt is minder mooi, dus laad ik het oorspronkelijke plan weer. Ik de fiets in en hup, daar gaan we weer.
In Oudwoude denk ik voor het eerst “wilde ik hier heen?” Het antwoord is nee, maar omdat ik ook geen andere kaart bij me heb, kan ik geen alternatief bedenken. De Garmin heeft blijkbaar een aanpassing in de route gemaakt en koerst nu vreemd genoeg via Hardergarijp naar Leeuwarden. Daar heb ik in elk geval geen zin in. Tien kilometer langs een drukke autoweg. Ik besluit om weer “thuis” in te typen en vervolg de rit. De Garmin piept echter niet meer als ik links of rechts af moet. En met de zon fel in het gezicht is het vanaf hier redelijk vaak “mis fietsen”. Eerst twee keer in Veenklooster (wauw, wat een mooie State). Vervolgens bij Zandbulten en dan nog een keer voor Burgum. Ik denk geregeld “oh, wat ben ik hier nog nooit geweest he….” En vervolg dan de weg met een slakkengangetje van net over de dertig. Mijn gemiddelde zakt dramatisch (31,6km/u) maar daar doen we het vandaag niet voor.
Na Burgum en Garijp ken ik de weg weer op mijn duimpje. Nog een stukje fraai fietsen via Warten, dan vervelend over het industrieterrein naar Grou , oppassen bij de afritten van de A32 en dan via Irnsum naar Sneek. Nog mooi voor dat de kinderen thuis uit school komen zet ik de Quest na 147 km in het hok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten