Op zoek naar Spaanse Kuiten

Lenie (mijn partner) loopt vandaag van Leon naar Astorga (Spanje); de jongste dochter logeert met heel veel plezier een weekend bij opa en oma en de oudste dochter redt het echt wel een dagje zonder pa (of MaPa, zoals ik tegenwoordig heet).

Een beetje vroeg er uit en de fiets in. Er moeten kilometers gemaakt worden voor kuiten die de Spaanse bergen kunnen bedwingen (alhoewel; als ik maar boven kom, desnoods met 3 km per uur). Daarnaast moet de Quest haar frame passen waarmee ze –boven op de auto - naar Spanje wordt vervoerd.

Iets na half negen de fiets in. Dikke regendruppels kletteren op de fiets. Ik heb een pet onder mijn helm. Ziet er – zeker in combinatie met die snelle Ruby Project race-bril - niet uit, maar is wel effectief. Net na 10 uur bereik ik na 45 grijze natte kilometers Twijzelerheide. Het frame begint er mooi op te lijken. Voorzien van diverse slimmigheden om het totaal aantal handelingen te reduceren. Quiryn (q-kevers) heeft het concept idee knap verder uitgewerkt. Wel is de “pas-sessie” nuttig en levert het een aantal aanpassingen op. Woensdag wordt het frame op de auto getest. Daarna de laatste aanpassingen en dan kan hij het ‘zink-bad’  in. In elk geval gaan wij werken met een elektrische lier (900kg trekkracht; 12volt en maar 75 euro). Het voordeel van een lier is dat je meer de mogelijkheid hebt om de fiets “de auto op te begeleiden” dan zonder lier. De vrees dat het één keer mis gaat als je de fiets bij weer en wind met de hand op de auto moet tillen neemt de lier toch wel grotendeels weg.

Als ik weg wil rijden zie ik zo’n mooie compressor aan de wand hangen. Ik vraag “ah… mag ik de druk in mijn banden meten?”. Waar ik toch wel een bang voor was wordt bewaarheid; links voor heeft maar 2,5 bar. Ik besluit om er een nieuwe binnenband tegen aan te gooien. Heb het idee dan de band 6,5 bar niet aan kan; hij wordt vervangen door een Schwalbe (AV7). Daarna op weg naar Haren; naar goede vrienden.

De weg naar Haren is verassend. Ik heb hier nog nooit gefietst. Een heel stuk langs het Margrietkanaal (loopt ook langs Sneek) dat opeens het Hoendiep heet en bij Blauforlaet zelf over een stuk onverharde weg: de banden slippen behoorlijk in het natte gravel. Twee keer een enorme hagelbui op mijn dak (helm). De tweede keer precies voor de Hema van Leek; hun broodje smaakt prima! Om kwart over twee eindelijk in Haren. Leuk. Op bezoek bij goede vrienden. Over gehouden van mijn studententijd. We zien elkaar (helaas) niet zo heel vaak, maar ze zitten aan mijn hart gebakken! Ik word getrakteerd op soep met veel kip en nog meer liefde en een heerlijke Italiaanse bol. Zoveel warmte en gezelligheid compenseert elk noodweer!

Om half vijf weer de fiets in. Een prachtige tocht langs Norg, Waskemeer en Wijnjewoude. Mooie bossen en redelijk ongerepte natuur. Waarschijnlijk weer in een staat van ‘ogenschijnlijke’ ongereptheid terug gebracht, maar daardoor niet minder mooi.

Gelukkig hebben de meeste wolken plaats gemaakt voor een blauwe lucht. Ik ben blij met de strepen zon onderweg. Ze geven kleur aan de wereld en die wereld is vandaag van mij! (nou okay, alleen het fietspad dan)

Vlak voor Oldeboorn merk ik dat de “wet van de Rond”  in werking treed. De snelheidsmeter van de fiets geeft een hogere snelheid dan mijn gps aangeeft. Inderdaad; de linker voorband. Ik meet een druk van 3 bar. Pomp hem op en hoop dat hij het tot Sneek volhoud. Toch vreemd. Morgen maar eens goed de velg en de band zelf inspecteren. Uiteindelijk wordt tegen achten “thuis” bereikt. 195 kilometer, het was goed te doen. Ben wel blij om weer thuis te zijn. Jente, de oudste dochter, heeft de meest verrukkelijke Lasagne in de oven staan; wat een rijkdom, zoveel lieve mensen om je heen.