Draai het wieltje....

Deze week was er geregeld mail verkeer tussen Peter en mij. De achteras achterbrug was voor 80% (!) doormidden, daardoor was het wiel een stuk meer naar rechts in de wielkast komen te staan. Kon goed gelast worden; werd sterker dan het origineel! Ik was zowaar blij dat de reden echt goed bekend was. Peter wilde weten of ik nog wilde fietsen. (“nou, als het kan het weekend nog”) en potverdrie; donderdag avond een mail dat de fiets opgehaald kon worden. Ik heb nog even gekeken of je met openbaar vervoer in Lattrop kunt komen op zaterdag. Maar het scherm van 9292 bleef akelig leeg: Lenie was zo lief…. (dank)..

Vanmorgen om 10 uur in Lattrop. Bakkie koffie, wat uitleg over ovale tandwielen (je zult wel spierpijn hebben morgen), een nieuwe Schwalbe Marathon erom (die oude, joh, die kan nog best) en tegen 12 uur de fiets in. Beetje lastig kiezen. Er was onweer voorspeld. Langs de Ems omhoog was het plan. Wel wetende dat dat traag fietsen is; gravel, onverharde, of (even erg) ooit verharde wegen. Maar het is altijd zo mooi he, fietsen waar geen auto’s mogen komen.

Dan maar extra vlot via Nordhorn naar Lingen. Dertig kilometer vanuit Lattrop, hoofdzakelijk langs een wat grotere weg, maar als ik eerst wat snel fiets, kan ik daarna wat meer lui langs de Ems glijden. En oh… wat wilde mijn fiets graag. Zonder er erg in te hebben reed ik lange stukken 35 per uur met bagage en al. “Dit is Questen”, schiet het door me heen. “Fietsen zoals meneer Quest het bedoeld heeft!”. Ik ben ontwend hoe mooi de fiets kan uitlopen als je stopt met trappen. Hij rolt weer door! Van de ovale tandwielen heb ik geen last. Het valt me op hoe eenvoudig de Quest optrekt en bij de bruggen (veel hoger heb ik vandaag niet gehad). Merk dat je mooie ronde slagen kunt blijven maken; je hebt geen dood punt meer waarvoor je extra kracht moet zetten (“dag Kop van de Kat” , vrees ik)

Ondanks de drukte van de weg geniet ik van het fietsen. Ik ga spontaan harder dan ik wil en alles kost me zoveel minder moeite dan de afgelopen dagen. In Lingen; de E(e)ms. Wellicht romantiseer ik het beeld, maar sinds het jaagpad langs de Dender in België ben ik verslingerd aan stille wegen langs rivieren. Het liefst het jaagpad. Ik heb geluk. Direct bij Lingen vind ik hem. Een beetje gravel met wat gele klei, maar omdat het droog is fietst het prima.

Wel roep ik vaak (om) “Verzeihung! Ich bin ja ziemlich breit” als ik weer een aantal fietsers voor bij wil.

De Ems wordt geregeld afgewisseld met stukken oud bos, of velden in een fraai coulissen landschap. Af en toe stop ik even om de wereld tot me te nemen (en neem de gelegenheid te baat om flink te drinken). Het is fraai hier.

De hele Ems Radweg is een kleine vierhonderd kilometer. Ik ben vandaag op nauwelijks een vierde ervan haar gast. “Die andere kilometers, die komen nog wel”.

Duitsland is leuk om te fietsen. Je hoeft je – in vergelijking tot Frankrijk – geen zorgen te maken over slaapplekken, over eten of drinken. In bijna elk dorpje vind je wel wat. Ook heeft men landbouwverkeer gescheiden gehouden van auto verkeer. Op vele binnenwegen mogen geen auto’s of motoren komen. Fietsen mag wel. Dwars door alle fraaie stilte. 

De Ems glijdt mooi door het landschap. Soms met de sokken er aardig in. Ik volg haar met plezier. De zon gooit af en toe wat schilfers zilver op het water. Voorwaar wat is dit een mooie dag.

Bij het Borkener Paradis maakt een zijtak van de rivier een watervalletje. Je mag er stapvoets met de fiets overheen. De kilometers erna laat de natuur zien waarom ze die wonderschone naam verdient heeft. Het water, het licht, de bomen: het zou zo maar kunnen dat het ooit zo bedoelt was.

(in Duitsland trouwens, verlaat je het paradijs via een gammele brug…. Een voor een, anders moet je er altijd blijven)

Tegen half vijf kom ik in het Duitse Haren aan. Wat pret bij de oude sluis en wat drinken in het centrum. Ik kijk op buienradar en zie dat het eerste onweer Coevorden al bereikt heeft. Nu wordt het lastig. Ik mag nog 25 trage kilometers langs de Ems en dan nog 20 naar Vlagtwedde (het eindpunt voor vandaag bij vrienden). Of ik verlaat de Ems en ben met 34 kilometers “thuis”. Het besluit is “nog een alcoholvrij biertje, bitte” en de 34 kilometer.

Navigon op de iPhone leidt me naar Vlagtwedde. Het gaat prima en vlot genoeg. Bij de Sellinger bossen en het Ruiten AA kanaal (een initiatief van de Vereniging ter bevordering van de kanalisatie van Westerwolde opgericht door Boelo Luijtjens) fiets in Nederland weer in.

Daarna nog wat historische namen die onder mijn wielen wegglijden en vlak langs (de hel van) Jipsingeboertange waar mijn opa in de dertiger jaren de werkverschaffing moest dienen. Ik geloof dat hij de dominee van iedereen de slavernij daar nog het meeste kwalijk nam.

Om iets na zessen rijd ik Vlagtwedde binnen. Het spat nog niet eens.