140 oliebollen

Heemskerk

Vanmorgen heerlijk, rustig, gezond en overdadig ontbeten in de Stay Okay te Heemskerk. Goh, wat is dat toch een leuke organisatie. Voor zeer redelijke prijzen is het er goed toeven. Het eten is prima, de kamers zijn schoon, de gebouwen vaak bijzonder (zoals hier in slot Assenburg) en slechts zelden geven andere kamergenoten overlast. Dit keer hebben we een kamer als gezin. Helemaal prima natuurlijk.

Om 10 uur gaan de dames naar Haarlem te shoppen en ik hijs me in de fiets voor het ritje naar Schermerhorn. Weer over het pontje bij Akersloot, dan linksaf en onder de dijk door richting Oost Graftdijk en daarna Driehuizen. De wind waait meer dan flink en ik ben blij dat ik vandaag de afsluitdijk niet over hoef. De meeste kilometers heb ik de wind in de rug en dan vind ik stevige wind niet eens zo heel erg (gek he ;-)  ). De tocht gaat dwars door het mooie polderlandschap, over oude dijkjes en ik land om precies 11:00 uur bij de sporthal in Schermerhorn. De 140 fietsers zijn ingedeeld in drie groepen. De eerste groep vertrekt als ik aankom en in ben zowaar onder de indruk van de lange slinger voertuigen (de muur is vanaf de maan te zien… zou André Kuiper….).

Mijn (vrijwel) plaatgenoten Tom Hospes en Peter de Rond zijn met windkracht 7 a 8 tegen toch op tijd gearriveerd. Diep respect voor die (en vele andere) heren (en een enkele dame). Het is een bont gezelschap. Veel Questen, Strada’s en Mango’s. Soms een Versatile of een WOW. De aluminium Alleweder lijkt met uitsterven bedreigd. Jammer; zo veel plezier van die fiets gehad. Hier en daar  een “eigenmerk”, met als hoogtepunt een volledig houten Quest; wauw…. Wat een extra liefde is er in die fiets gestopt.

Leuk om al die verschillende verhalen te horen. De wind blaast de meeste woorden weg, waardoor gesprekjes kort zijn. De firma “Velomobiel”  fietst ook mee. Ik kan me voorstellen dat zij op een dag als vandaag met trots om zich heen kijken. Wat zij letterlijk in beweging brengen!

De tocht slingert door het oude mooie landschap en is met zichtbaar veel zorg uitgezet. Niet al te brede, heerlijk slingerende of juist kaarsrechte wegen. Langs fraaie molens, oude huizen en af en toe wordt er zo’n Anton Piek dorpje aangedaan. Tijd om foto’s te maken is er niet. Ik heb de route niet in mijn gps en ken de weg hier niet. Blijf dus het liefste maar halverwege de groep rijden en let evenveel op de achterlichten van mijn mede “oliebollers” dan op de omgeving. Ik neem me voor om hier terug te komen. In het voorjaar of zo; geweldig….. 

Aan het eind van de rit komen alle drie groepen bijeen.  We zijn vanaf nu officieel  wereldkampioen! Nog even na kletsen met –een bodempje- snert in de hand en kennis maken met Theo, Ben, Hans en Marcel (2x).  Bijzonder dat je via de blog aardig wat van elkaar veel weet, maar "in het echt" elkaar niet eens herkennen. Met fikse tegenwind heerlijk terug naar Heemskerk.  ’s Avonds merk ik als wereldkampioen op “wat ben ik normaal gebleven hé”, waarop ik een heus cadeau overhandig krijg…