mini-mini-vizier

Kijk, van mijn hand verwacht je niet snel een stuk proza over “techniek”. En dat is wel logisch, want daar heb ik geen verstand van (zo kreeg ik vorige week immers de garagedeur niet eens open). Blijkbaar is echter ook voor mij irritatie een fraaie bron voor vindingrijkheid. Ik probeer – nu de sneeuw verdwenen is – wat vaker naar Leeuwarden te trappen. Slecht zicht vind ik een ramp. De eerste stap was de aanschaf van een heuse Rudy Project Perception Titanium (de naam alleen al) bril. Een fietsbril op sterkte met een onvervalste kantelbare zonneklip. Je fietst voor aap; mijn kinderen hebben overwogen om me te vondeling te leggen, maar functioneel (en redelijk betaalbaar) is de bril zeker.

De tweede stap naar beter zicht was een aanpassing aan het mini-vizier. Ik heb er een enorme hekel aan als die beslaat en dat doet het handige ding als geen ander. Het grootste voordeel van het vizier vind ik de rust. Geen gesuis meer aan je oren van de (tegen) wind. Zonder mini-vizier lijkt met fietsen in een Quest echt een aanslag op je gehoor en daar heb ik me wel eens zorgen om gemaakt.

Enige tijd geleden heb ik een vizier vervangen. Er zaten wat krassen op. Vorige week heb ik van het ‘reserve vizier’ een brede strook afgeknipt, zodat er een mini-mini-vizier van ongeveer een cm hoog overbleef.  Aan de “buitenkant”  van dit mini-mini-vizier is vervolgens klittenband geplakt; precies zoals op de fiets zit. Daarop is nu het “grote” vizier bevestigd. Twee hele kleine strookjes (0,2 cm) klittenband 10 cm links en 10 cm rechts van het midden zorgen ervoor dat de twee stukken Lexan niet  tegen elkaar komen. En verdorie; het werkt gewoon! Ik fiets er nu de hele week mee en het zicht is veel beter; zonder dat ik last heb van het extra randje Lexan.  

Wellicht hebben vele Questrijders eenzelfde oplossing bedacht. Zo niet? Doen; pak die schaar; het scheelt veel ellende. Nog beter: Wim werk het idee verder uit en zet hem in de winkel.

Nu alleen nog een oplossing voor mijn andere irritatie; lekke banden. Daar had ik er deze week ook weer twee van; zowaar de Schwalbe Marathons….. 

Weer niet....

Ik keek er al de hele week naar uit: Zaterdag fietsen!

Had de tocht al in mijn Garmin staan; een dikke 90 kilometer langs heel wat fraaie plekken die ik nu op deze - waarschijnlijk - laatste winterdag nog wilde fotograferen. Ik huppel bijna ons pad af richting garage van onze (overwinterende) buren waar mijn ik de Quest gestald heb.

De deur wil niet open. De sleutel beweegt wel soepel heen en weer, maar het slot gaat niet los. Ik bel naar Spanje "ja, dat is wel eens vaker gebeurt; sleutel iets terughalen, en dan doet tie het wel". Niet dus. Wat ik ook probeer; de deur blijft dicht. "Grrrrr.... daarachter staat hij... ik zie hem, ik ruik hem... ik wil met hem op pad". 

Teleurgesteld loop ik terug naar huis. Niet zo stevig gebaald dit jaar.

Lenie wil een eind lopen, ik besluit haar met de auto weg te brengen en dan naar Hûns te rijden. Een tijdje terug was ik door dit fraai bewaarde dorp gereden. Ik had toen alleen de camera niet mee. Het kaatsveld ligt centraal in het dorp en de huizen zijn er omheen gebouwd. net als de kerk. Het veld is nu omgetoverd tot een pracht ijsbaan. 

De baan was de vorige keer leeg en verlaten. Alleen een paar stoeltjes, een slee en een trapkar stonden op het ijs. Als stille getuigen van veel plezier en van een moeder die vast zo iets riep als “Jelmer, Maaike, thûskomme, iete!”

De aanblik ontroerde me. Waar in dit land is het nog mogelijk om je slee, je stoel of je trapkar gewoon verlaten buiten te laten staan. In Hûns dus. 
Die ijsbaan wilde ik op de foto, nog voordat het weer een kaatsveld is. Vandaag waren er kinderen aan het schaatsen en vooral aan het leren schaatsen.  

Eigenlijk is heel Friesland vandaag ijsbaan. Overal heeft men de ijzers onder gebonden. De sloten zijn voorzien van bewegwijzering en geregeld staat er een kraam van de ijsvereniging snert en chocomelk voor weinig geld en veel plezier te verkopen.

Geen tocht der tochten vandaag. Wellicht oogt de provincie daarom zo mooi vredig op deze (voorlopig?) laatste winterdag.

Winter

Afgelopen week te weinig gefietst. Koud, sneeuw, te vroeg.... (reële) smoezen genoeg. Vandaag zou het wezen. Kijken of ik door de prut me een weg wist te banen. Het was prachtig weer. Min tien, dat wel, maar de zon scheen geweldig. Ook weer om met zijn allen (het gezin) er even op uit te trekken. Voor dat laatste gekozen. Lekker wandelend langs... ja... het Sneekermeer.

Bij de Gauster Hoppen waren motoren met spikes races aan het houden. Jammer van de stank en het kabaal, maar ach... ieder zijn hobby en een leuke foto leverde het ook nog op.

Bij Terhorne foto's gemaakt van het eilandje in Heerengat. De hele serie is nu wel compleet; lente, zomer, herfst en winter.

In het paviljoen chocomelk (oké, ik mag niet liegen; de warme chocomelk kwam uit een automaat dus werd het cappuccino) gedronken en lekker bijgeteut terwijl de zon rood onder zonk. Soms is het ook prima om de fiets te laten staan....