zondag 31 juli 2011

Hee, man.... het werkt !

Gister teruggekeerd uit Zuid Frankrijk (zo mooi he, die Provence; en zo mooi he, die heerlijke zon). In twee dagen terug gereden; gelukkig geen enkele last gehad van welke zwarte zaterdag dan ook. Vanmorgen er – zelfs al ligt het eigen bed toch het lekkerst – vrij vroeg uit. Ik had zin in een rondje Sneekermeer.

Sinds 1 juni de tweede keer dat ik een stukje fietsen kon. Vlak voor mijn vakantie had ik een minivizier besteld bij Wim Schermer. Vanmorgen het pakje opengemaakt (daar doe je ongeveer even lang over als over de complete bevestiging: Tjee, Wim, er zat voor wel een euro plakband om het doosje); de nog vers gespoten Quest vetvrij gemaakt; klittenband geplakt en het vizier zit inderdaad prachtig en als een huis.


Wat extra wind in de banden en hop; er vandoor. Al snel valt het comfort van het vizier op. Geen windgeruis in de oren en geen ge-traan van mijn ogen. “Dit fietst echt lekker”, denk ik glimlachend als ik Sneek achter me laat. Ik heb op het moment geen enkele conditie (echt niet); een paar keer een paar kilometer wat gelopen in Frankrijk, maar verder niet. Zelfs een (airco) kou opgelopen met flink hoesten en weinig lucht in de longen. Toch fiets ik tussen Sneek en Joure constant iets boven de 35 km/u. Dat moet het vizier zijn; dat kan echt niet anders.

Gisteravond had ik Wim’s verhaal gelezen over de ROAM en de snelheidswinst die bereikt kan worden met andere banden en het minivizier. “Phew”, dacht ik gister, “hier worden harde stellingen geponeerd”. Vanmorgen - na Joure, maar nog voor Akmarijp - wist ik dat deze stellingen kloppen.

Nu reken ik anders dan Wim; niet in Watts; niet in procenten snelheidswinst, en ook niet in Kcal. Ik reken in tijd en tijdwinst. Toen ik me aan het voorbereiden was voor mijn tocht rond IJsland heb ik even de Schwalbe Marathon Plus om mijn wielen gehad. Mijn gemiddelde daalde direct met een 2,5 kilometer per uur. Eigenlijk niet eens heel veel; behalve als je 8 uur fietst op een dag. Dan worden twee en een halve kilometer opeens twintig kilometers; toch een drie kwartier tot zelfs (op IJsland) een uur per dag langer fietsen.

Wim en ik rekenen anders; maar de conclusies zijn hetzelfde. Vooral als je lange tochten maakt; heb je veel plezier en baat bij elke snelheidswinst die je haalt.

Als ik mijn brakke conditie in ogenschouw neem; als ik weet dat ik eigenlijk acht weken niet gefietst heb en als ik met droefheid ook nog moet vaststellen dat Frans stokbrood niet verteerd wordt maar zich rondom je buik nestelt, dan is een gemiddelde van 33,5 km per uur voor het tochtje Sneekermeer heel mooi: Chapeau Wim voor de uitvinding van het minivizier of de "Wimd Be-Schermer".

Mijn tocht vandaag; die was heerlijk. In de vroege zondagochtend stilte ben ik even bij “mijn” ooievaars wezen kijken. Hoeveel er nu zijn weet ik niet. Er zat een al flink uit de kluiten gewassen jong op het nest die rustig bleef zitten toen ik de foto maakte. Verder wat bootjes op het meer; wat vogels in de lucht en wat oude legervoertuigen op weg naar de ballonvaarten in Joure. Friesland is mooi; voor al in de fiets.



Nog even terug naar de ROAM. Ik vind het een monstertocht waar ik met respect over lees en over mijmer. De afstanden zijn mij per dag te ver. In mijn Alleweder rond IJsland zat ik op een 150 km per dag. Met een gemiddelde van 20 kilometer per uur was ik daar tevree. Zelfs als ik niet hoefde te klimmen was ik blij met een dikke 20. Het wegdek: Het wegdek was zo slecht (eigenlijk niet meer dan samengeperste lava van een zeer open structuur) dat mijn kruissnelheid in vergelijking tot Nederland, Duitsland of Denemarken zeven kilometer lager lag. Mijn Schwalbe Marathon banden waren na 1800 kilometer op; helemaal op (zie foto; maar lek rijden, nee hoor)


De laatste –gravel- berg kwam ik zonder hulp van een VW bus niet eens over. Ik hoop dat de conditie van het wegdek in de States is meegenomen bij het bepalen van de dag afstanden.

Tot slot, in een groep rijden is mooi. Alleen er is altijd iemand die het laatste aankomt. Er zal altijd iemand moeten zijn op wie de groep wacht. Ik hoop dat – gelet op het monster achtige karakter van de tocht – dit steeds een ander mag zijn omdat "de traagste" anders geen leven heeft.

Ik weet - sinds vanmorgen - dat dit te organiseren is: Elke dag mag er één deelnemer niet met Wim’s Wonderbaarlijke Minivizier fietsen. Gegarandeerd dat die als laatste aankomt.


woensdag 13 juli 2011

Ver weg...

Vorige week vrijdag een mailtje van Velomobiel: Je fiets is blauw geworden, vandaag zullen we hem in elkaar zetten en de leds monteren, kunnen maandagochtend de stickers er op, dan is hij klaar.

Wow, goed nieuws dus. Maandag wat met mijn werk geregeld en vrienden waren zo gek (en lief) om me naar Emmeloord brengen. Scheelde me bijna een uur reistijd! Nog 'even' een vervoersbewijs kopen (zie eind van dit verhaal) en eindelijk naar Dronten.


Die fiets is zoals ik hoop: strak opvallend blauw en met de led verlichting rondom (daglichtverlichting met leds en achterlichten van fraaie oranje leds) heb ik voor mijn gevoel toch écht een nieuwe fiets. De nekrol van Ventisit oogt een stuk beter dan het zelf geïmproviseerde kussentje en ik heb zin in de terugtocht. We vermijden enkele gevoelige gespreksonderwerpen en blij stap ik in om te zien wat zes weken niet fietsen met mijn conditie gedaan heeft.

Wel… evenveel als ik gedacht had; maar meer dan ik gehoopt had...

Het weer is prachtig; wat aan de benauwd warme kant en de wind is eerst zijwind en later krijg ik hem schuin tegen. Maar hard waait het niet. Het eerste stuk gaat lekker; ik hou mijn snelheid zo rond de 35, 36 km per uur. Valt me niet tegen. Ik had de route zo gepland dat ik langs Urk (dus niet door Urk) zou fietsen. Daarna had ik de keuze tussen de “binnendijkse” of de “buitendijkse” route langs het IJsselmeer; de wind mocht beslissen.
Bij Tollebeek gaat het echter mis. Fietsers mogen niet over de “Zuidwesterringweg” en tja; soms ben ik te gehoorzaam. Ik volg trouw het bordje “doorgaand fietsverkeer” waardoor de Urkerweg me brengt waar ik niet zijn wilde. Emmeloord, of all places….

Qua snelheid schiet dat dorp niet op en als ik dan ook nog verkeerd fiets (mijn eigen domme schuld) heb ik zowaar even de smoor in. Na Emmeloord (ik zit dan op een afstand van 32 km of zo) merk ik dat het fietsen niet meer zo vanzelfsprekend gaat als voor die tijd. Helaas ben ik in het bezit van een verder ongevaarlijke, maar soms oh zo lastige neurologische aandoening die spierkramp veroorzaakt; vandaag kramp onder mijn voet en in rust pulseren mijn kuiten heftig. Ik besluit maar even wat foto’s van mijn ‘nieuwe fiets’ te maken en een banaan te verorberen (wow… hij is écht mooi geworden)…

Daarna de fiets weer in en met een kruissnelheid van rond de 32 naar huis. Gek, he. Dat 75 kilometer opeens veel meer lijkt als je een tijd niet gefietst hebt. In Jutrijp laat ik Peter ‘zijn oude’ fiets nog even zien. Daarna de laatste kilometers.

Mijn snelheid ligt een kilometer of vier lager dan zes week geleden. De afstand die ik met plezier overbrug is ook een stuk minder. Vandaag vind ik 75 kilometer meer dan genoeg. Net voor Sneek zet ik mijn Garmin fietscomputer uit; ik wil niet dat mijn gemiddelde onder de 30km per uur zakt (onzin, want dat heeft niets met de Garmin, maar alles met mijn benen en de stoplichten te maken) Ik ben zowaar moe en heb zin in een douche als ik uitstap.

Ben wel super blij dat m’n Quest er weer is. Heb zelfs - niet vertellen hoor - de neiging om hem na de douche al een beetje bij te poetsen….



volledig off topic op dit fietsblog en deze optimist voelt zich haast een zeurpiet. Maar ik zou dus maandagochtend 'even' een anonieme OV-Chipkaart kopen voor de reis naar Dronten. Op Station Noord in Sneek was de automaat helemaal defect. Ik naar het ‘hoofdstation’ van Sneek (waar ook al niemand meer achter het loket zit). De automaat doet het; tot aan het einde de mededeling verschijnt: “kan uw transactie niet voltooien; het printpapier is op”.
Ik fiets nog even naar de twee andere verkooppunten (volgens de OV-website) maar daar staan alleen oplaadstations; geen verkoopautomaten. Ik bel met Arriva: “Ik zie - meneer - dat u ook in IJlst op het station terecht kan”. Ik vraag haar “en? Hoe kom ik daar zonder geldig vervoersbewijs?”.

In elk geval kan ik in de bus nog een kaartje aanschaffen: wel een stuk duurder.
Een bijzonder resultaat vandaag: Ik kan door een storing geen OV kaart kopen in Sneek; de extra kosten hiervan zijn voor……

Zolang je je blijf verbazen in het leven, blijft het boeiend. Zullen we maar denken…

dinsdag 5 juli 2011

Monopolisten, Logistiek onhandig of gewoon botte pech...



“een goed afgehandelde klacht, is een klant voor het leven”


Ik heb een pracht Quest gekocht. Van Peter. Helaas werd Peter een week na de koop aangereden door een auto, dus moest de fiets overgespoten worden. Peter adviseerde me – terecht overigens – om de fiets niet direct weg te brengen, omdat in de eerste weken de kans op wat extra krasjes het grootste is.

Ik fiets in 5 weken aardig wat kilometers bij elkaar: Vind het geweldig en wil de Quest eigenlijk nooooooit meer een dag missen. Ik wil graag nog wat extra aanpassingen aan de fiets en mail deze door aan de firma Velomobiel. Krijg een vriendelijk mailtje terug. “.. je bent hem wel 2-3 weken kwijt. We moeten eerst de fiets repareren en schuren, incl. uithardingstijden is dat ongeveer een week, de spuiter heeft ook een week nodig, de lak moet daar ook uitharden en dan moeten we de fiets weer in elkaar zetten..”.

Omdat ik half juli met vakantie wil breng ik hem na overleg 3 juni weg. Die dag wordt me in Dronten bevestigd dat het drie week gaat duren; immers Pinksteren zit er ook nog tussen. “Oké”, denk ik, “dan heb ik daarna nog drie weken om weer in conditie te komen voor mijn fietsvakantie”.

Op 20 juni vraag ik per mail of mijn fiets al klaar is. Het antwoord is voor mij schrikken. “We zijn niet veel opgeschoten, je fiets is wel gedemonteerd maar nog niet geschuurd. Onze schadeafdeling is erg druk geweest en er zijn ook wat dagen uitgevallen. Volgende week zal het wel lukken, hij kan dan einde van de week naar de spuiter. Ze zullen je op de hoogte houden.

Ik mail terug: “ …In eerste instantie werd mij aangegeven dat de duur 2 weken zou zijn. Toen ik hem bracht werden het er drie weken (vanwege Pinksteren) dus zou hij eind deze week klaar moeten zijn nu worden het er opeens minimaal vier en waarschijnlijk zelfs vijf weken...

Het antwoord is dat Velomobiel ook niet kan toveren. Ik schrijf “mijn opmerking heeft echt niets met toveren te maken, maar met plannen en simpel rekenen.

Daarop krijg ik het antwoord dat ze inderdaad teveel beloofd hebben en dat ze wat pech hebben met de nieuwe spuiter. Vooruit, daarmee wordt voor mij de kou uit de lucht gehaald. Hun aangedragen alternatieven (de kap er weer opzetten of de opdracht annuleren) zijn voor mij geen alternatief. Ik ben hem nu al drie week kwijt en wil dat later niet nog een keer meemaken. De opdracht annuleren is voor mij helemaal onzin. Er is geen ander bedrijf in Nederland die ik de Quest toevertrouw.

Omdat ik fietsplannen had (afgezegd) en omdat ik half juli op fiets vakantie wil eindig ik mijn mail met “Ik hoop dat je je uiterste best wilt doen (tegen het toveren aan wilt gaan zitten) en me met elke dag eerder me minder teleurgesteld gaat maken….” Het antwoord van Ymte is “Volgende week gaat de fiets naar de spuiter, daar zorgen we voor.”

Op 2 juli mail ik optimistisch “en is mijn fiets al stralend blauw?” . Ik krijg vrijwel direct antwoord “Je fiets is woensdag bij de autospuiter afgeleverd, als het goed is is hij al gespoten, ik zal maandag informeren of ik hem halen kan” .

Yesss…. Ik kan hem deze week halen. Ik zit druk in mijn werk, maar met een beetje mazzel fiets ik hem woensdag of donderdagavond naar huis terug en dan kan ik het weekend nog flink aan de bak en die week daarop ook en dan… wow… dan ga ik toch nog enigszins getraind op vakantie…..

Maandag geen mail van Velomobiel. Dinsdag wel:

“Je fiets wordt morgenochtend gespoten, vrijdag kunnen we hem halen als alles goed gaat. Hij kan dan in het weekeinde uitdampen, we kunnen hem dan maandag of dinsdag in elkaar zetten en vanaf woensdag zou hij dan gehaald kunnen worden.
Alles onder voorbehoud, groeten, Ymte”


“ ……………………………………… “

Geen sorry, geen bericht dat ze de spuiter verrot gescholden of opgesloten hebben, geen opmerking dat ze het vervelend vinden. Alsof het heel normaal is: het duurt gewoon weer een week extra.

Ik kook want daar gaat mijn fiets vakantie. Ik probeer zo netjes mogelijk te blijven in mijn antwoord en mail:

Zucht, Ymte, vertel me wat ik van jullie moet vinden…. In plaats van twee tot drie weken ben ik de fiets zo goed als zes (!) weken kwijt en hij zou niet morgenochtend maar vorige week gespoten worden.

Mijn fietsvakantie is naar de klote…. Dat is zeker


Ymte mailt me terug
wat je van ons vind moet je zelf weten of schrijf je maar van je af op je blog of zo maar jouw mails motiveren ons niet. We doen wat we kunnen, houden je op de hoogte zo goed we kunnen, ik bel er achter aan dat de spuiter haast maakt. En moeten we stickers gaan plakken op lak die niet uitgedampt is zodat er bulten onder komen?

Je had ook in een witte fiets op vakantie gekund dus dat hoef je ons ook al niet te verwijten. En anders haal je onze Mango maar op om zolang in te fietsen tot je Quest klaar is.


Het venijn in zijn antwoord en dan vooral “Jouw mails motiveren ons niet” raakt me dieper dan ik dacht en maakt me zelfs onzeker. Ik besef heel goed hoe afhankelijk ik ben. Zij hebben mijn mooie geweldige fiets waar ik zo blij mee ben; zij kunnen als enige bedrijf in Nederland mijn fiets echt goed repareren; dat vergt toewijding en motivatie en nu krijg ik te horen dat ik juist dat bij hun weg neem…. Ik weet dat het niet hun intentie is maar het voelt als een heel diep dreigement (..straks wordt dus mijn fiets minder mooi… ) en geloof me; dat voelt rot. Ik ben zelfs bang dat ik mezelf tegenwerk door dit stuk op mijn blog te zetten.

Toch besluit ik het te plaatsen; omdat ik het niet snap. Ik lees op elke blog hoe geweldig de service in Dronten is; dat iedereen altijd en zelfs tussendoor zo goed geholpen wordt. Dat er altijd alle tijd is. Ik merk daar niets van ben alleen mijn fiets heel, ja heel lang kwijt. Heb ik nu gewoon botte pech? Mag ik als klant helemaal niet boos zijn dat het zo lang duurt? Ben ik de enige waarbij het zo mis gaat? Of moet je eerst in een netwerk zitten? Of moet je daar eerst een nieuwe fiets gekocht hebben voordat…. ?

Ik wil dat anderen me vertellen dat ik er naast zit; dat ik pech had, of dat plannen van deze ongelooflijke vakmensen inderdaad niet hun sterkste kan is; of dat ik inderdaad niet boos mag worden, of…. weet ik wat. Maar zo als het nu is, is het voor mij niet goed.

Voordat ik het verhaal post mail ik het aan Ymte. Met het verzoek om of wel via de mail of via mijn blog te reageren.

Het terneergeslagen gevoel zal vanavond wel blijven. En gerust op een goede reactie of op een herstelde dialoog met Velomobiel ben ik ook nog niet…

Ik hoop van harte dat ik het mis heb….