"ik ben even naar de fietsenmaker"

Voordat ik naar Santiago de Compostella vertrek (en vooral terugfiets) wil ik mijn Quest in hele goede conditie hebben. Een nieuwe ketting en bladen staan op het verlanglijstje. Net als het inbouwen van de Risse schokdemper. De originele veerpoot neem ik voor de zekerheid maar mee; je weet het maar nooit. Liever Ligfietsen in Leeuwarden heeft haar werkplaats vol, dus moet ik kiezen tussen ‘ Zelf Doen’ , Dronten of Lattrop. Ik vind Peter “Lattrop” de Rond een prima kerel en ik ben benieuwd hoe het daar is, dus de keuze was niet al te moeilijk (vooral omdat zelf doen een ramp zou worden). Ik zou zaterdagochtend op pad om de 150 kilometer af te leggen. Maar; wauw wat een regen die dag. Grijs, nat en kil. Dat was niet wat ik in gedachten had. Ik had een mooie route gepland en in de Garmin geladen, maar als ik niets zie vanwege regen op het vizier en op mijn bril... Dat is toch zonde.
Ik maak een nieuwe afspraak voor vandaag. De kids een beetje saggerijnig (Koninginnedag he), maar tja… ik kan niet alles.

Vanmorgen om 6:30 uur wakker. De jongste uit bed geholpen zodat die op zoek kan naar een mooi plekje om “grof geld” te verdienen. Nog even dommelen en dan om 7:15 uur met de auto naar het stadscentrum (300 meter verderop). Dozen met handelswaar: “Je weet dat ik je niet kan ophalen he, je moet proberen zoveel mogelijk te verkopen…”
Om 10:00 uur nog even bij de kraam gekeken met 4 oranje tompouces (toch een knagend schuldgevoel?). De handel was niet geweldig, maar het weer fraai en de sfeer goed. Ik kan dus met een gerust gemoed op pad.

Om half twaalf een ietwat verlaat maar gezellig bezoek (heeeeel gezellig). Het gevolg is dat ik toch weer later mijn fiets in duik dan gepland was. Ik had bij Peter om 17:00 uur afgesproken en was van plan om ruim voor twaalf op pad te gaan. Nu is het toch weer kwart voor een dat ik vertrek. Van de weeromstuit niets gegeten (behalve dan die tompouce); snel twee bananen in de tas en op pad.

Mooi weer en het fietst vrij goed. Zolang mijn nagelnieuwe (gister er om gezet) Schwalbe Marathons een glad wegdek hebben ligt de snelheid redelijk hoog (36, 37), om vervolgens flink naar beneden te kachelen bij klinkers of ander beroerd wegdek. De wind is niet al te gunstig; komt uit alle hoeken. Meest zijwind, maar ook hele stukken tegen.

Toch is het genieten. De lente barst los en velden paardenbloemen kleuren het landschap. Even wat foto’s (er zijn er ook altijd een aantal bij die sneller moeten dan de rest ;) ) en de klinkers van Vinkega, Wilhelminaoord en Frederiksoord denderen als kasseien onder mijn nieuwe banden door.

Na 70 kilometer wil ik wat eten. Koekange: een leuk restaurant met terras. Dicht. Shit. Ik besluit mijn bananen op te eten en wat te drinken. Dan de fiets weer in. Loop (logischerwijze flink) achter op het 5 uur schema (zal wel zes uur worden). Dus zet stevig de sokken er in. Voor Balkbrug pak ik de rijbaan. Veel fietsers met kleine kinderen op het fietspad. En jawel hoor. Een motoragent. Hij sommeert me naar het fietspad. Als ik uitleg dat ik niet verplicht ben op het fietspad te fietsen, vraagt hij “heeft u een motor dan”. Oh, wat kan ik slecht tegen zulke volstrekt overbodig vragen. “Nee, tuurlijk niet” antwoord ik. “Dan bent u dus een fietser en moet u op het fietspad”. Ik sta perplex van zoveel logica. Als ik vertel dat ik zo breed ben dat ik ook op de weg mag fietsen vraagt hij weer “Heeft u een motor dan?”. Ik word boos. Zeg dat ik hier geen zin in heb; dat ik wel op het fietspad blijf en dat hij thuis de regels maar moet nakijken. Hij blijft door emmeren “het is voor uw veiligheid meneer”. Ik denk “dan was ik wel gaan schaken” , maar houd mijn mond. Ik zeg “geef me maar een bekeuring, dan zoeken we het later wel uit en anders rijd ik nu door.” Een bekeuring durft hij blijkbaar niet aan; dus ik rijd weg bij de nog altijd pratende motoragent. Goed voor mijn gemiddelde is het wel. De adrenaline giert door mijn lijf. Bah, wat een arrogantie….

Bij Beerselo een korte plasstop; ik heb geen eten meer en in de omgeving is niets te zien of te krijgen. Voor Vasse – met de haven vrijwel in zicht – merk ik dat mij snelheid daalt en daalt en daalt. Harder dan 24 lukt niet meer. Dus dit is honger klop. Ik voel met net Indurain die La Plagne op klimt (1996 als ik het goed heb) en daar de Tour verliest. De eerste kramp onder mijn voet en in mijn bovenbeen en ik hoef niet eens La Plagne op!. In Vasse brengt een ijswinkel een beetje redding. Cappuccino met suiker (veel suiker zelfs) en een zoete ijsco. Daarna (relatief) op mijn gemak kalm verder. Een heuse klimpartij naar Ootmarsum en dan in de afdaling naar Lattrop. Veel te laat arriveer ik daar (kwart voor zeven). Ik voel me knap lullig ten opzichte van Peter en Grytsje. Grytsje heeft zelfs heerlijk gekookt. Zoveel gastvrijheid en ik moet om kwart over acht weer te trein in.

De minuten die ik er ben zijn goed. Volgens mij kun je in Lattrop alleen maar vakantie vieren. Verder gebeurt er niets (oh ja, en hout hakken natuurlijk ;) ). Wat een pracht omgeving. Een wijds uitzicht achter het huis. Glooiend zoals het hier hoort. “Je kunt hier nog schrikken van de stilte” zegt Peter.

Hee man, het werkt !

Nadat Wim Schermer me op het idee had gebracht om met twee frames te werken, ben ik meteen aan de slag gegaan met denken, schetsen en tekenen. In een vorig post van me wat extra tips gekregen (dank) en op zoek gegaan naar een slimme lasser. Die is zeker gevonden! Q-Kevers. Meestal wordt er vakkundig aan oude automobielen gelast, maar dit keer had hij wel zin in een nieuw project.

Eerst samen het concept verder uitgewerkt. Daarna is Quiryn aan de slag gegaan en heeft hij het concept vakkundig en prachtig vertaald naar een werkend model. Vandaag de eerst test en het resultaat is hieronder te zien.

Nu nog een beetje schuren, dan de boel verzinken. En hop… ik kan veilig met de Quest naar Spanje.

Op zoek naar Spaanse Kuiten

Lenie (mijn partner) loopt vandaag van Leon naar Astorga (Spanje); de jongste dochter logeert met heel veel plezier een weekend bij opa en oma en de oudste dochter redt het echt wel een dagje zonder pa (of MaPa, zoals ik tegenwoordig heet).

Een beetje vroeg er uit en de fiets in. Er moeten kilometers gemaakt worden voor kuiten die de Spaanse bergen kunnen bedwingen (alhoewel; als ik maar boven kom, desnoods met 3 km per uur). Daarnaast moet de Quest haar frame passen waarmee ze –boven op de auto - naar Spanje wordt vervoerd.

Iets na half negen de fiets in. Dikke regendruppels kletteren op de fiets. Ik heb een pet onder mijn helm. Ziet er – zeker in combinatie met die snelle Ruby Project race-bril - niet uit, maar is wel effectief. Net na 10 uur bereik ik na 45 grijze natte kilometers Twijzelerheide. Het frame begint er mooi op te lijken. Voorzien van diverse slimmigheden om het totaal aantal handelingen te reduceren. Quiryn (q-kevers) heeft het concept idee knap verder uitgewerkt. Wel is de “pas-sessie” nuttig en levert het een aantal aanpassingen op. Woensdag wordt het frame op de auto getest. Daarna de laatste aanpassingen en dan kan hij het ‘zink-bad’  in. In elk geval gaan wij werken met een elektrische lier (900kg trekkracht; 12volt en maar 75 euro). Het voordeel van een lier is dat je meer de mogelijkheid hebt om de fiets “de auto op te begeleiden” dan zonder lier. De vrees dat het één keer mis gaat als je de fiets bij weer en wind met de hand op de auto moet tillen neemt de lier toch wel grotendeels weg.

Als ik weg wil rijden zie ik zo’n mooie compressor aan de wand hangen. Ik vraag “ah… mag ik de druk in mijn banden meten?”. Waar ik toch wel een bang voor was wordt bewaarheid; links voor heeft maar 2,5 bar. Ik besluit om er een nieuwe binnenband tegen aan te gooien. Heb het idee dan de band 6,5 bar niet aan kan; hij wordt vervangen door een Schwalbe (AV7). Daarna op weg naar Haren; naar goede vrienden.

De weg naar Haren is verassend. Ik heb hier nog nooit gefietst. Een heel stuk langs het Margrietkanaal (loopt ook langs Sneek) dat opeens het Hoendiep heet en bij Blauforlaet zelf over een stuk onverharde weg: de banden slippen behoorlijk in het natte gravel. Twee keer een enorme hagelbui op mijn dak (helm). De tweede keer precies voor de Hema van Leek; hun broodje smaakt prima! Om kwart over twee eindelijk in Haren. Leuk. Op bezoek bij goede vrienden. Over gehouden van mijn studententijd. We zien elkaar (helaas) niet zo heel vaak, maar ze zitten aan mijn hart gebakken! Ik word getrakteerd op soep met veel kip en nog meer liefde en een heerlijke Italiaanse bol. Zoveel warmte en gezelligheid compenseert elk noodweer!

Om half vijf weer de fiets in. Een prachtige tocht langs Norg, Waskemeer en Wijnjewoude. Mooie bossen en redelijk ongerepte natuur. Waarschijnlijk weer in een staat van ‘ogenschijnlijke’ ongereptheid terug gebracht, maar daardoor niet minder mooi.

Gelukkig hebben de meeste wolken plaats gemaakt voor een blauwe lucht. Ik ben blij met de strepen zon onderweg. Ze geven kleur aan de wereld en die wereld is vandaag van mij! (nou okay, alleen het fietspad dan)

Vlak voor Oldeboorn merk ik dat de “wet van de Rond”  in werking treed. De snelheidsmeter van de fiets geeft een hogere snelheid dan mijn gps aangeeft. Inderdaad; de linker voorband. Ik meet een druk van 3 bar. Pomp hem op en hoop dat hij het tot Sneek volhoud. Toch vreemd. Morgen maar eens goed de velg en de band zelf inspecteren. Uiteindelijk wordt tegen achten “thuis” bereikt. 195 kilometer, het was goed te doen. Ben wel blij om weer thuis te zijn. Jente, de oudste dochter, heeft de meest verrukkelijke Lasagne in de oven staan; wat een rijkdom, zoveel lieve mensen om je heen.

De laatste mist

Mooi vroeg de deur uit vanmorgen. Voor een twee uurtjes fietsen en mooi nog voordat mijn schoonouders op bezoek komen. De oudste dochter is ziek, dus door de week lukt het fietsen niet zo geweldig op het moment. Ik kies er voor om de auto te nemen. Als ze dan belt dat het niet goed gaat ben ik zo in elk geval vrij snel thuis.

Tja, dit is het “lot” van een man –tijdelijk – alleen (maar hoe erger het lot van een dochter met pijn in de ribben)

Het fietsen was fraai. De zon en de laatste mist kleuren het landschap in. Pasteltinten in en over de Friese weides. Via Woudsend naar Oosterzee en dan via Echtenerbrug naar Langelille. Een van de mooiste – en favoriete - plekjes hier.

Daarna de hele oude zeedijk langs naar Lemmer. Het gebeurt me niet vaak, maar soms, zoals vanochtend, dan lijkt zelfs vissen een mooie bezigheid (oh, als ze maar niet bijten ;)  ).

Precies na twee uur weer thuis. Na 68 mooie kilometers. M’n vrijwillige plicht voor vandaag (trainen voor Santiago de Compostella) zit er op.

Een hef frame

Wim Schermer – zelf in het bezit van een foldy car – schreef in mijn vorige post dat hij bezig was met een nieuwe constructie voor de Quest op de auto. Hij beschreef het geniale principe (zie aldaar) van een hefframe. Ik heb dit vandaag vertaald naar een aantal tekeningen. Die deel ik graag hieronder met jullie, omdat er dan vast de fraaiste oplossing uit voort komt. Ook heb ik een paar vragen.

In elk geval op de tekening hierboven zie je het uiteindelijke principe. Het plaatsen gaat op de volgende wijze:

• Je rolt de Quest vanaf de grond op het hef frame;
• in de U profielen van het hef frame zitten gaten waar de wielen deels “door heen vallen” en de fiets zit vast. De "gaten" worden bekleed met binnenband(?) om beschadiging aan de buitenbanden te voorkomen.
• de Quest gaat op de handrem

• Je tilt het hef frame aan de achterkant omhoog en rolt / schuift (met behulp van wieltjes aan de voorzijde) het hele frame in het dak frame.
• Vervolgens borg je (borgpennen?) de twee frames aan elkaar vast.
• Zet je de wielen vast met “sjorbandjes”
• En zoef je naar je eindbestemming ;-)

Ik heb in elk geval een paar vragen.

1. Zouden jullie in het dak frame ook uitsparingen maken voor de wielen?
2. De wielen vast met sjorbandjes; is dat genoeg? Of moet er toch ook nog een sjorband om de fiets? Er welke sjorbandjes zijn het meest geschikt?
3. Een hellingshoek van 30 graden om de Quest op het hefprofiel te rijden; is dat voor de fiets te overbruggen? Of is het wijzer en beter om er twee delen van te maken. Dus: - Het hef frame op de grond achter de auto; - de fiets er op; - voorkant op de auto tillen (wieltjes in de goot plaatsen) – naar achteren lopen; - achterkant er op schuiven. Dan moet de achterkant van het hefframe in elk geval ook wielen krijgen.
4. Laatste vraag is een lekker domme vraag; hoe breed moet het U profiel zijn van het hefframe? Is 5 cm te breed? Of moet het 4,5 zijn? Ik heb Schwalbe Marathons voor (om wielen met brede velgen) en een Big Apple achter.  

Ben Wim al heel erg dankbaar en zie uit naar alle tips en verbetervoorstellen.

Het moderne zaken doen....

Gisterochtend mooi op tijd naar Workum gefietst. Altijd een fraai tochtje. Dit keer met een doel. Ik ben op zoek naar iets waarmee ik simpel mijn Quest naar Spanje kan vervoeren. 

Mijn partner – die naar Santiago loopt en met de auto teruggaat – heeft een hekel aan karretjes achter de auto. De hier en daar onvolprezen foldy car wordt niet meer gemaakt dus had ik mijn oog op het merk Astorc laten vallen.

Ik stuur deze firma eind februari de wel bekende maatschets inclusief mijn hele concrete vraag en krijg een paar dagen later onderstaand antwoord:

“Wij hebben de Scootwagen in het assortiment. Deze kan ook goed gebruikt worden voor uw Velomobiel.

Om hem verticaal te parkeren hebben wij een parkeersysteem ontwikkeld. Hij gaat dan niet op maar aan de trekhaak. Sybesma Caravans in Tzummarum heeft hem waarschijnlijk staan. Hij is dealer van Astorc. U kunt hem daar bekijken en verder bevragen.

Mocht hij hem niet hebben, dan zou hij eventueel met ongeveer een week leverbaar zijn.”

Wauw, das mooi, denk ik. Er is een fraaie oplossing. Niet goedkoop, maar dan heb je ook wat. De aanhanger is heel simpel te demonteren en past ook verticaal op de trekhaak. Wat een gemak. Een week levertijd is niet al te lang dus halverwege maart goed geluimd op de fiets naar Tzummarum. Sybesma is voor het eerst in 15 jaar met zijn vrouw een weekend weg.

Zijn zoon en de hond nemen de honneurs waar. “Nee, ik heb geen verstand van de Astorc. Maar ik kan mijn vader wel bellen hoor”. 

Dat gaat me te ver, bellen in zijn enige vakantie. Dus ik zeg; “ik mail je vader wel.” Er staat een scootwagen van Astorc en ik begin grote twijfel te krijgen.

Die week stuur ik een mail naar dhr. Sybesma met dezelfde maatschets. Sybesma stuurt het mailtje door naar, jawel, Astorc. Een paar dagen later heb ik een verpletterend antwoord in huis.

“Ik heb e.e.a. gemeten en kom nu met het volgende antwoord.

Als je de aanhanger in elkaar zet, past hij qua lengte en wel op. Er is wel sprake van een behoorlijke overhang aan de achterkant, maar hij past. Qua breedte past hij niet. We komen 2 centimeter te kort. Om de overhang aan de achterkant te verminderen door bijvoorbeeld wat zaken aan te passen, is momenteel voor ons niet echt doenlijk. Het seizoen staat voor de deur en de jongens zijn druk doende om voorraad van de standaardproducten aan te leggen. Als daar nu een speciaal model tussendoor moet, remt dat die productie. Uiteraard kunnen we in een rustiger periode iets maken wat compleet pas is. Maar voor nu, hoe spijtig we het vinden, krijgt de gewone productie even de voorrang. Ik hoop dat u begrip heeft voor onze situatie.”

Pats, boem, klaar uit. Twee keer dezelfde maatschets; twee keer een mail terug van dezelfde (!) meneer van Astorc, de eerste keer past hij prima en de tweede keer past hij niet.

Ik stuur een mailtje terug waarin ik mijn verwondering uitspreek en eerlijk en duidelijk  meldt dat ik geen enkele begrip heb voor de situatie. Ik krijg zowaar een antwoord terug: “Blijkbaar heeft u de eerste mail anders geïnterpreteerd dan dat ik het bedoeld heb”.

Tegen zoveel onzin kan ik niet meer op. Ooit heb ik geleerd; “een goed afgehandelde klacht is een klant voor het leven”. Het Astorc antwoord valt in elk geval niet in die categorie.

Een vriend van me gaf met de tip van een bedrijf in Workum, het tochtje van gisteren. Ook dit bedrijf kan niets voor me doen. Hij handelt alleen maar en bouwt niets zelf. Marktplaats maar goed in de gaten houden voor een Foldycar, of iets op het dak verzinnen en ik zal kijken of ik ergens een VW bus kan regelen.

De fietstocht was fraai. De eerste kilometers waren zelfs aan de koude kant. De natuur was weer mooi, maar als ik eerlijk ben zat ik met mijn hoofd toch het meeste te puzzelen hoe ik mijn Quest veilig in Spanje krijg.