Het is niet best

Ik heb het vandaag even nagekeken. Mijn laatste fietstocht was 1 oktober in het vorige jaar. Met andere woorden – ik schaam me diep – vijf maanden niet gefietst. Er zijn een aantal redenen te bedenken. Zo moet ik tot mijn eigen schrik erkennen dat ik lopen erg leuk ben gaan vinden. Grote voordeel: alleen andere schoenen aan en hop, je kunt op pad. Ander voordeel. Ik kan samen met Lenie lopen, of met de buggy. Want dat is reden twee dat ik de afgelopen maanden niet gefietst heb. We zijn een aantal maanden pleegouder geweest van twee kinderen van twee en acht jaar oud. En ja, die jongste neem je makkelijker mee in een buggy dan in een Quest.

De gebroken nachten inclusief de chaos en de drukte die dit nieuwe leven met zich mee bracht hielp ook niet echt. De laatste reden – voorwaar een smoes – de fiets heeft onderhoud nodig. Hij rolt niet lekker meer uit en ik vrees voor enig toe spoor of hoe dat dan ook maar heet op zijn “deronds”.

Maar vijf maanden…. Dat is echt niet best. Vanmorgen eerst de Quest getrakteerd op een sopje: het luie stof er af. Daarna de bandjes op druk en de fiets in. Ik merk enige onzekerheid bij bochten en rotondes. De rem wordt stevig ingedrukt. De Quest is nog niet bijgespoten na de vorige koprol in september.

Het is geen vraag hoe de route loopt vandaag. Er is maar een tochtje die voor de hernieuwde kennismaking in aanmerking komt. Het Sneekermeer rond. Precies 40 kilometer. Niet te lang, maar wel het gevoel dat je gefietst hebt. Daarnaast is de route gewoon fraai, erg fraai.

De eerste 10 kilometer gaan prima. Tenminste; ze vallen me niet tegen. Een kruissnelheid van rond de 36 km/u, dat kan beter, maar ik had het slechter verwacht. Na Joure begint het weer wat om te slaan. De blauwe lucht verruilt zich langzaam voor grijs; het koelt af en de wind trekt aan. Ik schat dat ik zo’n windkracht 6 als zijwind heb. Soms even mee, dan weer tegen. De snelheid gaat terug naar een 30 kilometer per uur en ik moet af en toe echt trappen om de 28 niet op mijn Garmin te zien.

Bij Akmarijp houd ik bewust in. Het voorjaar begint voor mij elk jaar pas echt als “mijn ooievaar”  weer terug op haar nest zit. Een geknotte wilg gewoon naast het fietspad. Tuurlijk stop ik en maak wat foto’s. Mevrouw gaat rustig door met het verstevigen van het grote nest.

Na 10 minuten stap ik weer in en vervolg de tocht. Bij het Sneekermeer weer een stop om het eilandje in het Heerengat als traditie op foto te zetten. Deze plek verraad het weer en het jaargetijde zo mooi. Nu nog koud en vrij leeg. Nog een aantal weken dat spat het groen je fiets in.

Terhorne door, de brug bij Oude Schouw omhoog (zucht… harder dan 14 per uur… meer lukt me niet) en dan de laatste 15 kilometer de wind pal tegen. Ik doe mijn best om mijn zakkende gemiddelde boven de 30 te houden, maar zie dat elke volgende kilometer weer een klein stukje van mijn gemiddelde afhapt. Ik kies ervoor om het fietspad langs het meer te pakken. Dit fietst trager dan de “hoofd B-weg”. Ik vraag me af of het een laffe reden is om het gemiddelde bewust verder te laten zakken. We worden het eens dat het beter is om op de natuur te letten dan om jezelf pijn te doen om een idioot gemiddelde – van toch maar 30 per uur - te halen. Uiteindelijk kom ik uit op 29,7 km per uur. Das niet snel. Maar heeft wel een voordeel. Het gaat waarschijnlijk binnenkort alleen maar beter.