Een heen en een weer

Vandaag twee ritten. Een heen en een weer. Het ochtendlicht was fraai met heerlijk koude oren.

Het middaglicht was enkel grijs. ‘k kreeg er koude voeten van (en m'n snelheid was ook naatje)

Blinded by the light

De laatste tijd niet heel veel gefietst. Als ik op een andere locatie dan mijn werkplek een afspraak heb, neem ik de auto. De fiets leent zich maar matig voor een colbert en in mijn spijkerbroek fiets ik ook niet al te graag. Gister kon het weer; de Quest. In fiets ornaat liep ik vol goede moed het eerste daglicht in.
Koude wind en motregen. Dit had ik niet verwacht. Wellicht slap, zeker niet stoer, maar ik ben omgekeerd. Ik heb een enorme hekel aan motregen. Mijn zicht wordt slecht (bril) en als alles om me heen grijs is, zit ik – nou ja, bij wijze van spreken dan – nog liever op een home trainer.

Vandaag een herkansing. Heerlijk. De zon schijnt dan wel niet, maar het weer en de wereld waren rustig en verstild. Ik neem een andere route omdat bij Dearsum de weg open ligt. De hoofdweg ligt er deels uit en van de parallelweg is een stuk asfalt geschraapt. Ik fiets een tweetal kilometer om en verbaas me er over hoe anders en vooral stiller deze route is. Hemelsbreed maar een paar honderd meter verderop.

Aan het eind van de middag blijk ik me vergist te hebben. De vergadering die om half drie in mijn agenda staat begint een uur later. Dat betekent in het donker terug. Daar ben ik geen held in. Maar ja; Casper, Arjen, Tom, Robert-Jan, Marcel…. Kerels die elke dag het donker in duiken om met de fiets naar het werk te gaan.

Net buiten Leeuwarden kleurt de lucht nog even rood. Het heeft wel wat. Het donker en de stilte. De lamp geeft voldoende licht; toch rijd ik behoedzaam. Waar ik normaal de grote weg pak, neem ik nu het fietspad. Een pad waar ik de bochten blijkbaar nog niet helemaal van kan dromen. Als een auto mijn zicht verblindt zit ik zowaar even met een wiel in de berm; geen schade, maar de schik zit er wel in. Tussen Easterwierrum en Boazum heeft de smalle weg geen strepen. Ik moet rechtop zitten; boven het vizier uit kijken om de weg te kunnen blijven zien. Ik mis na Boazum bijna weer een bocht (dit keer helemaal mijn eigen schuld) en vraag me vertwijfeld af of mijn respect voor Tom, Robert-Jan, Arjen, Marcel en Casper nu moet groeien of dat ik naar de oogarts moet.
Iets verderop maakt me dat niet meer uit. Ik fiets heerlijk onder de eerste sterren door en grap in mezelf “in de Quest mis ik een bocht; maar in de auto mis ik veel moois”.

Tochtstrip

Vanmorgen in het donker mijn bed uit. Fietskleren aan. Het zou redelijk goed weer zijn vandaag. Bij het ontbijt regent het. Terwijl ik het water op de tegels omhoog zie spatten geeft de buienradar aan dat het droog is en nog wel even droog zal blijven. De wind is fors; in elk geval 5 met uitschieters naar 7. Ik overweeg om mijn fietskleren voor de luxe van de auto om te ruilen. Het weekend was echter zo lui geweest dat ik met schaamte achter het autostuur zou zitten. Elke hap van mijn boterham geeft een andere uitkomst; auto – fiets; auto – fiets. Als het ontbijt achter de kiezen zit, sta ik op met het doel om me te verkleden. Het “voorgenomen besluit” is ‘auto’. In de hal denk ik “kom op, ik ben niet van suiker”, loop terug de kamer in en pak resoluut de fietsspullen, zoen / groet iedereen en ga op pad.

Heerlijk dus. Voor het eerst dit jaar weer eens koude oren; m’n Iceberg shirt houdt me verder comfortabel warm. Wind is er genoeg (schuin tegen). Soms het gevoel dat het meer zeilen dan fietsen is. Op een paar spetters na blijft het droog. Ik geniet van de tocht en voel me heerlijk fit als mijn fietsshirt omruil voor colbert.

Terug kijk ik weer op de buienradar. Het komende uur is er geen bui te zien. De wind is wat gedraaid (van Noord West naar West). Geen voordeel vandaag. Geeft niet, maakt in een Quest echt niet uit. Hard trappen om een ferme bui te ontlopen. Een bui die er niet zou zijn. Even snel met de iPhone een panorama foto gemaakt. Te snel zal blijken; de horizon golft er over.

Het lukt me om droog over te komen. Vorig jaar was de “tochtstrip” een hit. Ik had er voor de Camino een aangeschaft in “Willems Winkel”. Die is er af. Hij bleef niet goed zitten en wat nog erger was. De witte strip verkleurde in de Spaanse zon tot vies nicotine geel (en kreeg al snel de naam tochtstrop). Of ik er een nieuwe opzet? Nah… ben ik nog niet over uit, denk het niet. Of ben ik de enige?