Zo kom je nog eens ergens - zo leer je nog eens wat..

Vandaag was de zin om te fietsen er niet echt. Maar ja; het is redelijk tot mooi weer; de kerstkiloknallers mogen er af en over het algemeen voel ik me heerlijk als ik de fiets weer terug in de garage zet. 
Ik fiets eerst Noordelijk, tegen de –koele- wind in. Een mooi en bekend stukje. De dorpen Rien, Itens, en Hinnaard rollen rustig onder mijn wielen door. Al trappend wordt ik getrakteerd op pracht luchten die voortdurend het landschap een andere sfeer geven.

Vlak voor Mantgum (om precies te zijn bij Tjeintgum) kijk ik even over mijn schouder naar de boerderij van Hein Mader. Een kunstenaar die indrukwekkende beelden schiep. De tuin met beelden ligt er verlaten bij. Ik weet niet of dit komt door het overlijden van Hein (31 oktober 2011) of omdat het gewoon winter is. Ik hoop het laatste: zijn beelden zijn prachtig en verdienen een – op zijn minst – verzorgde omgeving.

Meestal rijd ik “heel” Mantgum door om van aan de andere kant van het dorp de weg naar Easterwierrum te nemen. Mantgum is een statig dorp. Aan de Seerp van Galamawei (de weg door het dorp) staan eigenlijk geen huizen waar ik niet zou willen wonen. Veel pastoriewoningen, of karaktervolle panden uit de jaren twintig / dertig.  
Dit keer kies ik ervoor om vrijwel direct na binnenkomst van het dorp de Skillaerderdyk te nemen. Ik weet dat dit in kilometers om is en daarom – zo besef ik - heb ik deze weg nog nooit eerder gefietst (!). Skillaerd is een buurtschap met 7 huizen. De ranke oude toren (renaissance) met het kerkhof er omheen raakt me. "Hé", denk ik, "volgens mij heeft Martin Kers hier ooit die mooie foto’s gemaakt". De bomen rondom de kerktoren zijn nu veel hoger, maar de toren staat nog steeds eenzaam in het land. 

Bij de ingang valt een grote propeller op. Ik stap even uit de fiets en leer dat hier op 2 maart 1943 een Engelse Stirling bommenwerper door een Messerschmidt nachtjager (vliegbasis Leeuwarden) uit de lucht is geschoten. De Stirling kwam terug uit Berlijn waar het haar bommen had gelost.  Het vliegtuig ontplofte om 00:58 uur bij de Mangumervaart. Alle acht bemanningsleden (van zo rond de 26 jaar) liggen hier op het kerkhof begraven. De propeller is in 1988 in de vaart gevonden en in 1992 “herenigd”  met haar bemanning.

In de fiets mijmer ik nog wat na over de gebeurtenissen hier en lekker met de wind in de rug koers ik op Dearsum aan. Bij Britswerd kleurt de lucht prachtig. Als ik uitstap denk ik, “wat stom van mezelf dat ik dit alles me bijna had ontnomen”.