Waar ik vorige keer nog optimistisch schreef dat het fietsen
weer een onderdeel van het dagelijkse leven is geworden, moet ik nu opbiechten
dat het wat tegen valt. De reden? Wandelschoenen….
Eind Juni gaan mijn partner en ik wandelen op IJsland. Om
precies te zijn van Landmannalaugar-Þórsmörk. Een route die al heel lang op ons
lijstje staat (met auto of fiets niet te doen is; wandelen is de enige optie
daar).
De afgelopen weken trachten we elke avond een uur of twee te
lopen en in het weekend een kleine dag. Al met al deze maand zo’n 100 kilometer
“zwoegend” afgelegd. De hartslag veel lager dan in de fiets; en toch vind ik
het veel vermoeiender, is lopen meer een aanslag op mijn lijf.
Wat ik nu zeker weet is dat lopen niet echt “mijn ding” is.
Wat ik ook zeker weet is dat ik meer respect heb gekregen voor al die wel
wandelaars (zoals mijn partner). Waar wij fietsers wel eens zeuren of klagen
over een lekke band; hebben (beginnend) wandelaars (zoals ik) te maken met
brandende voeten, blaren, zere tenen en vermoeide voeten. Ik heb me regelmatig
verbaasd over de efficiëntie van het Questen als ik dat afzet tegen mijn manier
van lopen.
Afgelopen week nog. Van Sneek naar Workum. Vijfentwintig
kilometer. Bijna de hele dag onderweg. De laatste drie kilometers waren extra
zwaar. Echt zwaar. In de fiets ben je er binnen het uur en dan voelt het alsof
je eindelijk een beetje warm begint te draaien. Eigenlijk is het opmerkelijk
dat de evolutie benen, vinnen en vleugels heeft opgeleverd; wielen zijn ze
vergeten (wat overigens de uitvinding weer groter maakt)
Toch begin ik het wel te waarderen. Dat lopen. Op de fiets
mijmer ik niet over het soort bloem dat in de berm staat. En deze lente kom ik
er achter hoeveel vogelnesten ik mis als ik over ’s Heeren wegen zoef. En dat
de provincie hier zoveel beloopbare “tsjerkepaden” dwars door de weilanden en
langs verborgen meertjes heeft, ik wist het niet. Kilometers lopen zonder een
auto tegen te komen. Prachtig.
Zoals vaak in de lente is er ook weer een nieuwe camera
gekocht (foei, maar in verband met IJsland… tja, ik kon het niet laten he). Een
Panasonic Lumix gf6; een systeemcamera met verwisselbare lenzen maar toch nog
aardig compact. Ik ben onder de indruk van de kwaliteit. Eindelijk heb ik
scherptediepte terug.
Vanavond een heel mooi stuk wezen lopen in het strijklicht
tussen Hennaard en Oosterlittens. Heerlijk. Camera mee en bij het kerkhofje van
Hennaard (met de huizen om de klokkentoren) zou de eerste foto genomen worden. Mist
de geheugenkaart, zucht, die zit nog in de computer. De snelheid van de
wandeling ging daardoor wel omhoog.
En voor dit blog maar wat extra foto’s van gisteravond langs het Sneekermeer (die lepelaar, die daar de zonsondergang in vloog… die had ik daar nog nooit gezien.)
In 2000 heb ik de 4daagse van Nijmegen gelopen en daar moest voor getraind worden. Lopen is inderdaad een aanslag op je lichaam, veel zwaarder dan meniggeen denkt. Zoals je al schrijft is het inderdaad een vreselijk tijd consumerende hobby. Geef mij maar een fiets.
BeantwoordenVerwijderen