De efficiency van een Quest

Waar ik vorige keer nog optimistisch schreef dat het fietsen weer een onderdeel van het dagelijkse leven is geworden, moet ik nu opbiechten dat het wat tegen valt. De reden? Wandelschoenen….

Eind Juni gaan mijn partner en ik wandelen op IJsland. Om precies te zijn van Landmannalaugar-Þórsmörk. Een route die al heel lang op ons lijstje staat (met auto of fiets niet te doen is; wandelen is de enige optie daar).

De afgelopen weken trachten we elke avond een uur of twee te lopen en in het weekend een kleine dag. Al met al deze maand zo’n 100 kilometer “zwoegend” afgelegd. De hartslag veel lager dan in de fiets; en toch vind ik het veel vermoeiender, is lopen meer een aanslag op mijn lijf.

Wat ik nu zeker weet is dat lopen niet echt “mijn ding” is. Wat ik ook zeker weet is dat ik meer respect heb gekregen voor al die wel wandelaars (zoals mijn partner). Waar wij fietsers wel eens zeuren of klagen over een lekke band; hebben (beginnend) wandelaars (zoals ik) te maken met brandende voeten, blaren, zere tenen en vermoeide voeten. Ik heb me regelmatig verbaasd over de efficiëntie van het Questen als ik dat afzet tegen mijn manier van lopen.

Afgelopen week nog. Van Sneek naar Workum. Vijfentwintig kilometer. Bijna de hele dag onderweg. De laatste drie kilometers waren extra zwaar. Echt zwaar. In de fiets ben je er binnen het uur en dan voelt het alsof je eindelijk een beetje warm begint te draaien. Eigenlijk is het opmerkelijk dat de evolutie benen, vinnen en vleugels heeft opgeleverd; wielen zijn ze vergeten (wat overigens de uitvinding weer groter maakt)

Toch begin ik het wel te waarderen. Dat lopen. Op de fiets mijmer ik niet over het soort bloem dat in de berm staat. En deze lente kom ik er achter hoeveel vogelnesten ik mis als ik over ’s Heeren wegen zoef. En dat de provincie hier zoveel beloopbare “tsjerkepaden” dwars door de weilanden en langs verborgen meertjes heeft, ik wist het niet. Kilometers lopen zonder een auto tegen te komen. Prachtig.

Zoals vaak in de lente is er ook weer een nieuwe camera gekocht (foei, maar in verband met IJsland… tja, ik kon het niet laten he). Een Panasonic Lumix gf6; een systeemcamera met verwisselbare lenzen maar toch nog aardig compact. Ik ben onder de indruk van de kwaliteit. Eindelijk heb ik scherptediepte terug.

Vanavond een heel mooi stuk wezen lopen in het strijklicht tussen Hennaard en Oosterlittens. Heerlijk. Camera mee en bij het kerkhofje van Hennaard (met de huizen om de klokkentoren) zou de eerste foto genomen worden. Mist de geheugenkaart, zucht, die zit nog in de computer. De snelheid van de wandeling ging daardoor wel omhoog. 

En voor dit blog maar wat extra foto’s van gisteravond langs het Sneekermeer (die lepelaar, die daar de zonsondergang in vloog… die had ik daar nog nooit gezien.)