Huis

Het was meer dan goed toeven in Vlagtwedde. Er was veel bij te praten; het was als vanouds dichtbij en vertrouwd en de inmiddels volwassen kinderen zag ik ook voor het eerst (foei). Zaterdagavond tot laat onder de boom en zondagochtend hetzelfde ritueel (eigenlijk moet ik fietsen, nu… ach… één bakje koffie kan toch nog wel?).

Uiteindelijk is het goed half twaalf als ik de straat opdraai, nog een keer zwaai en koers zet naar huis.

Met een vrij draaiend achterwiel droom ik van enige snelheid op de laatste 134 kilometer. De reis is niet meer de bestemming; Sneek is nu de bestemming. Of dat jammer is weet ik niet (thuis ben ik ook graag) maar het fietst wel anders. De focus is op het einddoel gericht en daardoor minder breed op alles wat zich onderweg afspeelt.

Behalve als je de route iets te geautomatiseerd gepland hebt….

In Base-Camp (Garmin’s  Mac variant van Mapsource) had ik met de Open Fiets Map als kaart mijn routes in elkaar gezet (prima kaart trouwens). Met behulp van Google Earth controleer ik de routes en pas ze waar nodig aan. Ik kijk of er geen al te idiote onverharde paden tussen zitten, of de bruggetjes wel breed genoeg (lijken te) zijn e.d.

Voor Duitsland vond ik dat een vereiste. In Nederland blijkbaar niet, in mijn hoofd zijn in Nederland geen onverharde of ooit verharde paden…..

Nu mist Open Fiets Map de optie heeft “vermijd fietspaden” en dat kun je ze niet kwalijk nemen. Maar ik heb het geweten. De eerste 15 kilometer tot Stadskanaal is “bruggetje op… bruggetje af”, “schelpenpaadje op… schelpenpaadje af….”

Daar gaat alle kans op een met ‘enige trots’ te vermelden gemiddelde. Ik ben aangenaam verrast door de hoeveelheid natuurschoon die Zuid Oost Groningen te bieden heeft en ben in elk geval redelijk behendig in het ontwijken van brandnetels die je over de body van de Quest aanvallen. Na ruim drie kwartier schamp ik Stadskanaal en kom ik er achter waarom langwerpige enveloppen handig zijn.

Gieten kan ik niet in. Dorpsfeest. Het hele centrum is afgezet en het is stapvoets manoeuvreren tussen al het verkeer dat opzoek is naar een parkeerplekje. Het plan is om hier wat te drinken, maar in zoveel drukte – en daarmee zoveel bekijks - heb ik geen zin. Ineens schiet het me in gedachten dat hier in de buurt oude vrienden wonen; ook van school. Ik heb geen adres, maar wel een telefoonnummer. Ik bel: wow... Gasteren ligt op mijn route. Ze zijn vannacht terug van vakantie gekomen (Kilimanjaro; en ik vond Bielefeld al ver weg en hoog zat) en eigenlijk is dat nog te kort voor de daadwerkelijke verhalen. Maar ook hier is de sfeer dichtbij, vertrouwd en gezellig. Een uur later nemen we afscheid. Binnenkort toch maar eens wat afspreken en echt bijpraten.  

Om vier uur en zeventig kilometer: Friesland. (oh ja... voor ik het vergeet. In Zijen kwam ik een andere Quest rijder tegen; was het Marcel Prins met zijn onherkenbare nieuwe helm? of vergis ik me) Bij Haulerwijk rollend de provincie binnen. Via de Haulerwijkstervaart naar Waskemeer.  Het kanaal (uit 1713) was ooit een onderdeel van de Drachtster Compagnonsvaart voor de vervening van turf. Achthonderd (!) arbeiders werden in 1642 tewerkgesteld om de Drachtstervaart te graven. Het leverde de compagnons “schut- en bruggewippersgelden” op terwijl zij ook (in tegenstelling tot de arbeiders) de visrechten bezaten. Geen wonder dat ik hier regelmatig over een “Domela Nieuwenhuisstraat” fiets.

Of het ook met de linkse opstandelingen uit het veen te maken heeft weet ik niet, maar ik rijd over de Petersburg en over de Moskouwei (helemaal naar Klein Groningen). Bij het Wijnjeterperschar stop ik even. Een moerasgebied met een aantal wandelroutes. Een route heeft de naam “de Poezieroute”; ik loop hem niet, maar kan me wat bij de naam voorstellen.

Voor Beetsterzwaag is het rammelen. De Poostweg door het bos heeft nostalgische klinkers. Soms gedraagt de weg zich als heuse kasseien: een achterwiel dat stuiterend wegglijdt. De brug over de A7 voelt als “zo, nu zijn we er”; nog  maar 33 kilometer”. Het laatste stuk rijd ik - gedrogeerd door 2 druivensuikers – net over de 30 km per uur.  Weer inclusief vizier; de wind is tegen en dan maak je zonder twijfel meer snelheid (en meer zweet) met vizier dan zonder.

In Akkrum nog even voor kop koffie bij mijn zus langs. Bij het flinstonen is het opeens “pang”; ketting doormidden. Waarom? zou het niet weten. Gelukkig is daar ook een neef die me naar huis brengt. Ik heb een pracht familie!

(de tocht die zoveel anders liep.. een dikke 700 km)