Ooievaar(wel?)

Vandaag scheen de zon. Maar eerst mijn werk af. Het voelde zowaar als na de eerste keer buiten voetballen. Vol verlangen tuur je het klaslokaal uit; nog een half uur en dan mag het.

Het plan is een simpel rondje Sneekermeer. Met name omdat ik “mijn” ooievaar wil begroeten. Wie af en toe mijn blog leest kan het niet ontgaan zijn. Ik “heb wat” met die vogels.  En “mijn ooievaar” is de mooiste.

Die woont namelijk aan een fietspad. Aan het fietspad tussen Joure en Terhorne. Als je wilt – en dat wil je gelukkig niet – dan kun je haar al fietsend aaien. Sinds ik hier fiets – 2007 – begroet ik de vogel elk voorjaar en maak ik weer (teveel) foto’s van haar. Een soort ritueel dat de lente echt begonnen is.

De foto hierboven is van 2013 en siert zelfs mijn profiel op de site voor (amateur)fotografen flickr.

Vandaag is het nest leeg. De wilg staat vers geknot en stil verlaten naast het pad. Ik tuur de lucht en de weide af; geen ooievaar. Ik stap uit en besluit wat foto’s te maken van de buurvrouw en buurman die wel keurig hoog op hun nest zitten te klepperen. Het is wederom een fascinerend gezicht.

Maar “mijn ooievaar”, nee, die is er niet. Twee jongens van een jaar of dertien, veertien sleutelen driftig aan een oude brommer. Het ding start en de lucht wordt blauw (“oh, geen wonder”, denk ik). Gelukkig slaat het ook weer af. Ik roep naar de knapen of de ooievaar voor hun huis al gesignaleerd is. “Nee”, zegt de oudste jongen onverschillig en gaat door met het wild draaien aan een moer van de brommer. “Ach, wat jammer nu, ze zijn zo mooi en bijzonder”, antwoord ik zonder rekening te houden met de toehoorders. De knapen kijken mij even verbaasd en daarna elkaar aan. Hun houding verraad hun gedachten “… die vent is gek… ”

Ik vraag me af of het nu wel lente wordt en fantaseer waar het onderweg vanuit Afrika mis kan zijn gegaan.  De gedachte dat ze misschien gewoon wat laat zijn dit jaar, troost nog niet. We zien wel.

Dat het lente wordt bewijst een paar kilometer later het Sneekermeer. Het licht is verstild en een eerste zeilboot glijd naar de einder. Ook hier stap ik uit en neem ik de tijd om de stille wereld vanaf de steiger op te slaan.

Weer zoveel moois op één eenvoudig fietsrondje. Ik geniet en ondanks de ooievaar voel me bevoorrecht.