Ourense

Potverdrie, nog maar net half negen en helemaal moe. Voor het eerst deze vakantie. Geen puf meer. Ver hebben we niet eens gefietst. Enkel 60 kilometer; 860 meter omhoog en 1150 meter naar beneden. Ourense, de stad waar we slapen, ligt op 130 meter. Onze fietsen staan op 110 meter. Op -3 in de parkeergarage.

De reis was mooi. De eerste klim pittig maar met verse benen goed te doen (“kijk Leen, daar, uit dat dal zijn we vertrokken”….”Jeutje, dan hebben we… uh dan zijn we toch wel omhoog gereden”). We stijgen in de eerste klim 480 meter. Ik hoop op een nieuw dak van de wereld. Die is er wel, maar de weg brengt ons heel snel naar benee.

In A Albegueria – na 15 km – onze eerste stop met koffie. De kroegbaas, Luis Sandes, vraagt al sinds 1994 aan elke eerste pelgrim van de dag om zijn naam op een schelp te schrijven. Hij hangt de schelp vervolgens liefdevol aan de muur of aan het plafond. Als we wegfietsen zegt Lenie dat Luis haar een schelp gegeven heeft. “2 juni 2019. Lenie en Klaas, Sneek Holland...Pluk de dag!”

De weg gaat over matig asfalt, over stoffige zandweggetjes (niet alleen een mooi scrabble woord, maar ook het langste woord zonder klinkers!) langs akkerbouw en door oude dorpen, met oude meneren op pantoffels en jonge poezen in de jasmijn. Her en der de hórreos, graanschuurtjes op hoge poten.

Galicië is fraai. We passeren de 1000 km (niet belangrijk, wel leuk) en trakteren onszelf op een ijsje in Bobadele Pinta. De kroeg heet daar “asociacion Peregrinos”. Wie er allemaal achter deze asocoacion zit weet ik niet, maar de voorzitter zet ons op de foto.

Een aantal kilometer later weer een klein stukje off-road. Voor het eerst ben ik blij met mijn helm. De takken hangen laag dit jaar. Er staat zo’n zelfde kruis als gister in het landschap, een wandelaar loopt er naar toe. Ik maak van afstand een foto van het tafereel. Bij het monument wisselen we wat woorden uit. Ze schrijft haar E-mail adres op zodat ik haar de foto kan sturen (gedaan!). Ze is niet meer de jongste, ik schat half in de zeventig en heb respect voor mensen zoals zij (en ook voor Akke, voor Catrien en voor Lenie) die het hele stuk met rugzak dag na dag (refugio na refugio) lopen.

We komen langs Xunqueira de Ambia. Weken geleden verheugde ik me al op dir moment. Xunqueira…. Je zult het maar op je scrabbleplankje hebben liggen (daar was tie weer, sorry, maar ook in Spanje gaan mijn Wordfeutpartijtjes met moeder en zus gewoon door).
In mijn beleving zag ik de flamingo al voor de poort van de Kathedraal worden gedanst. Bruine ogen, rode jurk. Het wordt “net niet”.
Het durp heeft enkel een klein kapelletje. Er liggen bloemblaadjes om de grond. Niet vers, maar ook niet van heel lang geleden. Ik stap af en kijk wat hier aan de hand is. De deur van de kapel staat open. Een vrouw gebaart… “kom, kom! Als je een foto wilt maken, moet je het nu doen”.

Ik stamel wat over marriage… maar dat snapt ze niet. Een foto moet nu, zo komen de mensen! Ik maak een foto van het interieur van het kleine kapelletje. Met (en dat maakt de foto meer leuk dan mislukt) de in de haast wegvluchtende priester.
Waarschijnlijk is er een communie. Zodra ik de kerk uit ben, stroomt hij vol met mooi zondags opgedofte mensen. De geur van slechte parfum en lipstick. Ik krijg zowaar even medelijden met de knaap in het mooie strakke middelpuntpak. Dit zijn wel veel Tantes…

Lenie en ik fietsen door. Het weer slaat om. De hele dag is het al bewolkt, maar het wordt benauwd en benauwder. We naderen Ourense. Een kilometer of acht industrieterrein en daarna de grote stad. De stad oogt niet mooi. We vinden het hotel en lopen nog even de stad in. Het Plaza Mayor is bijzonder omdat het scheef loopt. De Kathedraal (stempel) uit de 12e eeuw is indrukwekkend en imposant.

We slenteren nog even naar de rivier, door een winkelstraat en een WMO parkje. Mooi wordt de stad nergens. Maar om vroeg te slapen is het geen slechte plek.