Servanches - Valence

Vrijdagavond 10:00 uur

Vanmorgen heb ik mezelf verwend met een half uur langer slapen. Half negen een uitgebreid ontbijt (croissant, kaas, jam, jus, koffie) in het nog altijd heerlijke petit chateau. Wat een luxe! Ik had zowaar de hele nacht gedroomd dat ik hier een rustdag nam. Alle boeken gelezen en zelfs de DVD Puck van de Petteflet lag voor me klaar! Ik heb me zelf de afgelopen week wel eens vergeleken met dat knaapje; overal waar je kwam direct de aandacht; simpel vanwege je voertuig. De Garmin was mijn lispeltuut en als mijn Quest rood was geweest, zou ik er een heel klein kraantje van een heel klein kraanwagentje op monteren.

Helaas; het weer zag er zo goed uit vanmorgen. Wat wolken, maar toch goeddeels een blauwe lucht. Te prachtig fietsweer. Net zo goed als ik mezelf al lui boeken had zien lezen, zo zag ik mezelf nu ook heerlijk met dit weer langs Frankrijks velden zoeven; zweven bijna. Een te mooie dag om niet in de fiets door te brengen was mijn conclusie.

Lekker kalm aan gedaan en pas om half elf de fiets in. Het zou droog blijven. Zo had het Franse weerbericht voorspeld en de buienradar op mijn iPhone gaf eenzelfde weerbeeld. Na vier kilometer de eerste druppels. Niet groot, niet veel, maar wel onaangenaam en vooral koud. De wereld is zoveel minder mooi als slecht weer de kleur opzuigt. Ik kreeg de pest aan het klimmen (kreeg de versnelling ook niet meer op het binnenblad…grrr) en kreeg vooral de pest aan mezelf. Ik had nu, op dit moment, heerlijk met een bakje koffie in de hand, naar de mooiste muziek kunnen luisteren terwijl ik een boek las! En wat doe ik?? Een beetje me het leplazarus trappen in de koude grijze mist.

De halve dag heb ik zo wat liggen te mokken in de fiets met pap in de benen en een tempo van niets. Slechts af en toe werd mijn humeur wat beter door een eekhoorn die zomaar overstak of door een veldje klaprozen of het laatste bloeiende koolzaad.

Het landschap is lieflijk glooiend (behalve als je omhoog moet) en in de dorpjes is de sociale erosie goed te zien. In Dirac is alles dicht; geen brood meer te krijgen. Alleen de kapper is nog open. Ook nu weer is het goed en vooral lang zoeken voor een bak koffie of wat etenswaar. Ik verbaas me er zo wie zo over. Ik rijd vandaag mijn 500ste kilometer in dit Franse land; nog geen Intermarché, super U, of Lidl tegengekomen. Volgens mij lukt zoiets alleen in de fiets en nooit met de auto.

Na Angoulême wordt het weer wat draaglijker. De kou van de natte regendruppels verdwijnt uit de lucht. Mijn jas kan uit en de pet kan af. De eerste kilometers de stad uit (via Touvre) zijn pittig. Flink tot zeer flink klimmen zonder enig rendement (30 meter omhoog in de ene straat; 30 meter omlaag in de volgende straat). Daarna wordt het allemaal wat milder. Zoeven is het nog steeds niet over de Franse wegen, maar als ik een tijdje langs een riviertje mag fietsen, lijkt het er bijna een beetje op.

Ik bezoek nog een café en sla wat simpele “voor het geval dat” boodschappen in in de naast gelegen winkel; 3 bananen; een bakje yoghurt; een blik ravioli en zowaar een mars. In de kroeg zitten wat mensen te kaarten en tv te kijken (de Giro). Iedereen is vriendelijk, maar niemand die me aanspreekt. Als ik wegfiets staan alle kroegbezoekers in de deur of achter het gordijn te kijken. Ik zwaai en ze zwaaien terug.

In Valance (een piepdorpje na 101 km) is een simpele Gite voor Pelerin. Er is plek (ik ben de enige vannacht) in de boerderij uit de 11e eeuw. Het hele huis is brocante (ah… nu weet ik waar dat spul vandaan komt). De muren zijn zo dik dat ik binnen geen enkel bereik heb met de telefoon.

De eigenaresse is 78 en in het huis geboren (dat wiefie heeft nog nooit van WiFi gehoord, zou mijn vriendin zeggen). Voor een heel paar euro kookt ze voor me en voor nog minder dan dat staat er morgenochtend ook een eitje bij het ontbijt en vult ze mijn thermoskan met heet water. We hebben –samen met haar buurvrouw die Parijs ontvlucht is - nog een mooie discussie over “la joie de vivre” die Frankrijk jammerlijk aan het verlaten is; over de suburbs van Parijs waar niemand ooit gelukkig kan zijn of worden; over de onmogelijke opgave van de nieuwe president en vooral ook over het feit dat het uiteindelijk je zelf bepaalt in welke mate je verzuurt.

Wat een leuk einde van een stomme zware natte rot dag….