Buurten

Het loopt tegen half twee als ik de fiets de steeg uit rol. De banden worden verwend met wat verse lucht en ik selecteer de zo juist gemaakte route in de Garmin. Ik ga “buurten” vandaag. Even de provinciegrens over. Ik heb een stuk van “de Tulpenroute” in de Garmin geprogrammeerd. Het wordt spannend of ik nog op tijd ben. De route liep tot 5 mei en ik kon geen webcam vinden die me beelden van vandaag lieten zien. Maar ach, het weer is goed (eindelijk geen overdosis wind) en de zin is er zeker. 

In totaal zit er een 110 kilometer in de Garmin tot aan Blokzijl en terug; of ik ze allemaal haal; ik weet het niet. Eigenlijk fiets ik nooit de route die ik van te voren uitzet; de wind, mijn humeur en het gevoel bepalen meer dan de piepjes van de Garmin fietscomputer. De fietstunnel onder de rondweg door is afgesloten en ik rammel met nog geen 20 km per uur een aantal kilometer extra een woonwijk door. Daarna is het de korte – en snelle – route naar Lemmer.

Direct na Lemmer pak ik de Tulpenroute op. Meteen na de provinciegrens zijn de eerste bollenvelden zichtbaar. Paars, geel, wit, rood. Ik stap uit met mijn cameratas om de schouder en pak het matje dat ik normaal gebruik bij pech om comfortabel op de vroegere zeebodem te kunnen zitten. Op het land is een boer in zijn trekker bezig de laatste tulpen te ontdoen van hun knoppen. De grond is paars van het gevallen blad. Ik maak wat foto’s en groet de boer op zijn trekker. Hij groet me vriendelijk terug en ik denk “dus dat is de man die zoveel mensen gelukkig maakt”.

Het gele veld verderop is nog helemaal in bloei. Een paar week geleden zag ik een foto van een tulpenveld met een geel kwikstaartje bovenop een tulp. Ik vond de foto wat al te toevallig, dacht toen “dit kan niet; die kleur klopt niet en zo’n tulp houdt dat nooit”.

Dat zelfde kwikstaartje vliegt nu boven het veld heen en denkt waarschijnlijk “ik zal hem eens laten zien dat het wel kan” en het beestje gaat wat ver weg op een tulp zitten. “Jee, dit is echt te gek”. Ik leg het matje op de grond en wacht af. Vogels fotograferen is een beetje als vissen, vogels doen nooit wat je wilt, maar je moet met geduld wachten op het juiste moment. Het beestje vliegt wat heen en weer en poseert steeds dichter bij op een tulp. 

Prachtig! In een kwartiertje neem ik veel te veel foto’s, maar de angst dat “die ene” van dit haast ongeloofwaardige moment onscherp is wil ik voorkomen.

Pas als ik genoeg (dus teveel) foto’s heb loop ik terug naar de fiets. “Wow, ik heb al een kilometer of twee van de tulpenroute gefietst en ik ben al bijna een uur aan het fotograferen. Dit wordt veel te laat weer thuis”. Ik besluit nog voor Kuinre (wat fietst dat heerlijk door het bos) om de route fiks in te korten. Ik draai de Schoterweg op om een paar kilometer later bij Schoterzijl Friesland weer in te rijden.  

In de stilte van de Linde zie ik een Zilverreiger tussen het riet staan. Ik stop mijn fiets en zo stil als ik kan maak ik een aantal foto’s van het fraaie beest met zijn super lange dunne nek.

De reiger vliegt weg en een tweede grote witte vogel vlieg mee de lucht in. “Hee, ze waren met zijn tweeën”, schiet het door mijn hoofd. De tweede grote witte vogel is een lepelaar. 

De beesten landen een twintig tal meters verderop. Nog mooier voor mij in het zicht. Ik stap voorzichtig de fiets uit en ga aan de rand van de Linde zitten. 

De Lepelaar foerageert met zijn bek door het water en de Reiger vist stil wat vis uit het water met zijn “uitschuifnek” als hengel. Het is een heerlijk schouwspel in de behaaglijke zon.

Na een half uur stap ik weer in de fiets. De Quest glijdt prachtig door het weidse land en de bermen omlijsten haar met pinkster- en paardenbloem en koolzaad. Via Echtenerbrug volg ik de zuidoever van het Tjeukemeer.  Bij Follega besluit ik dat er nog een extra ommetje in zit: waarachtig, dit is Pontjesweer. Langs Doniaga en Idskenhuizen, Langweer door en dan de pont over de Langwarder Faert. 

De pontjesbaas wil weten of er een motor in de Quest zit. Zo niet, dan wil hij de fiets voor geen goud. 
Het laatste stuk weg is bekend. Van "halverwege" Joure naar Sneek. De brug over het Margrietkanaal staat open. Er volgt een vriendelijk praatje met een aardige wielrenner. Ik zet wat extra vaart als hij (jee, wat een kuiten) blijft kleven. Pas bij 43 km per uur geeft hij op. Alsof het elastiek knapt; zo snel wordt hij kleiner. In de stad komt hij weer naast me en we hebben "het er nog even over". Na 78 kilometer zet ik de fiets in de steeg. 

De dag gloeit na in mijn hoofd. En de pontbaas? Ik geloof niet dat ik zijn mening ooit zal delen.