Tja, dan maar alles tegelijk...

Ik had vandaag één afspraak in Leeuwarden. Ondanks vrij slecht weer (wind en regen) toch met plezier de Quest gepakt. En zoefff.... het ging heerlijk; een kruissnelheid van rond de 37km/u en een gemiddelde van 34,5. Het regende pittig; de snelheid zorgde er echter voor dat ik goed droog bleef en het schuimzeiltje niet nodig vond.

Net na de oversteek van de A32 begon mijn snelheid terug te lopen en liep mijn ademhaling flink op. "Ah, lek; rechts voor". Na 1100 kilometer in vijf week "Questen" het eerste lek. Ik stop en voel even hoe hard de band nog is. Ik gok dat ik mijn bestemming nog net kan halen. Zet mijn kilometerteller uit en fiets op mijn dooie akkertje de stad binnen.

Na de bijeenkomst de fietspomp uit de Quest gehaald. Nu zit mijn pet aan een touwtje. En dat touwtje zat opeens ook om de pomp gewikkeld. Dat touwtje had het blijkbaar goed met de ketting kunnen vinden. De pomp onder het smeer en mijn handen ook. "Daar moet ik dus nog wat voor vinden..."

Mijn handen schoongeveegd en de band verwisseld. Ging niet onaardig moet ik zeggen en vrij snel rolde ik weer richting Sneek. Na de oversteek bij de A32 (ja daar weer) hoorde ik een raar geluid. Alsof de ketting ergens tegen aan liep. Ik stoppen, fiets wederom op zijn kant in het gras… en ja hoor. Blijkbaar was tijdens de bandwissel het wieldoek – op een voor mij niet te verklaren wijze - van het achterwiel losgeschoten. Deze draaide los met het wiel mee en was al aardig beschadigd (was onaardig beschadigd klinkt mij echter beter in de oren).

In mijn altijd aanwezige fietstas met “al uw noodzakelijke spulletjes voor ongemak” vond ik niet de juiste sleutel om de kap die de derailleur beschermt los te maken. Stom en waarom de sleutel er niet in zat snap ik niet. “Dan maar de verbandkist open om orthopedisch in te grijpen”. Dat laatste betekent grof geweld; gewoon het wieldoekje kapot knippen. Zonde, maar het werkte wel. Een en ander was wel een aanslag op mijn goede humeur; ik heb overwogen om het wieldoek lekker recalcitrant in de berm weg te gooien. Mijn geweten sprak tot me (hehe, dat gaat bijna écht zo als in een stripverhaal) “Nee, Klaas, niet doen… dan kun je nooit meer zonder bezwaard gemoed langs deze plek fietsen”.

Ik zou de fiets weer recht op zetten en voelde voor de zekerheid nog even aan de verwisselde voorband. “Nee, he….. weer plat”. De band er uitgehaald en vervolgens opgepompt om het euvel te kunnen duiden. Er zat een “mooi groot gat” tegenover het ventiel. Op de tast de buitenband geïnspecteerd. Zowel aan de binnenkant als de buitenkant van de band was niets te vinden. Bleef er nog één mogelijkheid over; spaken. En ja… twee spaken kapot. Waarschijnlijk veroorzaakt toen ik vorige week iets te snel de rotonde wilde nemen. Ik heb de Quest waarschijnlijk iets te lang als tweewieler misbruikt.

Ik had verwacht dat de spaken door de velg heen zouden steken. Dat was niet het geval. Toch hield ik één van deze twee verantwoordelijk voor “het leed mij aangedaan”. Ik heb ze uit het wiel gedraaid en daarna de band verwisseld. Naar huis gebeld dat het “zucht… wat later werd”.

De laatste 18 kilometer gingen gelukkig weer “ouderwets” voorspoedig. Wind grotendeels tegen met 34 kilometer per uur. Ik heb heel bewust maar niet gevoeld of er nog meer spaken gesneuveld waren toen ik thuis kwam. Doe ik morgen wel. De fiets zegt dat het tijd wordt dat ik hem naar Dronten breng.

Zal het spoedig doen, fiets……..