Op naar Blessum

Het is al weer 1230 kilometer geleden dat ik in mijn blog schreef. Het fietst nog altijd heerlijk, met name woon- werk verkeer. In elk geval 3 keer per week de afstand Sneek Leeuwarden, en het gaat heerlijk.
Maar veel beleven…. nah… dat kan ik niet schrijven. De route is gewoon fraai en als altijd tik is even tegen mijn fietshelm als ik langs de oude toren bij Tsjerkebuorren (zie hierboven) glijd. Meestal ben ik in een 40 minuten "over"; een gemiddelde snelheid van tussen de 36 en de 39 km per uur. Dat is me hard genoeg.

Het was de afgelopen week wat meer werken in de Quest. Het mooie gestage trappen om een kruissnelheid vast te houden of om haast niet merkbaar te versnellen was verdwenen. Tijd voor nieuwe wind in de banden en vet op de ketting.
De Marathons voor stonden op 5 bar en dat verklaart een en ander. De Big Apple achter kon ook wel wat lucht gebruiken. Nu ik toch bezig was ook maar meteen de buitenkant verwend met een wasbeurt. Glimmend stond de Quest in de zon… En tja; dan is de verleiding te groot om niet een fraai rondje te ondernemen.

Ik had geen echt plan of doel. Eerst maar richting het noord westen en dan maar kijken wanneer de fiets zin heeft om af te slaan. De zon schijnt en de ketting zwijgt dankbaar. Via de slingerende Slachtedijk (aangelegd tussen de 10e en 13e eeuw) naar Rien en Itens en dan de fraaie weg langs Hinnaard naar Winsum. Vervolgens richting Hûns ; een stop voor wat foto's van de molen.

Ik besluit om te kijken of ik via Hoptille naar Blessum kan komen. In Blessum ben ik van mijn leven nog niet geweest. De grote kerk (14e eeuw) zie ik vrijwel dagelijks liggen op de route naar Leeuwarden. Het dorp ligt aan een doodlopende weg; zo'n 3 kilometer het land in.

Het fietspad is snel gevonden. Eigenlijk is ze te smal voor me. Het bruggetje bij de vogelhut kan maar net; de voorkant van de Quest aait het wegdek als ik stapvoets de fiets naar beneden laat rollen. Het pad met al haar haakse bochten is van een verstilde schoonheid; elke bocht tovert weer een nieuw landschap te voorschijn. De koeien zijn nieuwsgierig en Atom Heart Mother galmt door mijn gedachten. Ik geniet en glimlach het hele fietspad lang.

Blessum komt dichterbij en de 97 inwoners "zijn gezegend" met hun een pracht plek tegen de terp die al twintig eeuwen het landschap ophoogd. Mijn gemiddelde is weg; de laatste 5 kilometers gingen in 14 minuten. Maar het Friese landschap is weer eens diep naar binnen gesnoven.

Het trage fietsen bevalt me wel en daarom kies ik voor een tweede experiment. Het fietspad langs het Margriet kanaal tussen Ritsumasyl en Dronrijp. Eigenlijk ook te smal; maar ook weer prachtig. Een aantal keren stop ik bij tegenliggers. Ze bedanken me voor mijn vriendelijkheid (nah… ik heb altijd het gevoel dat ik daar niet hoor; en zij wel) en met een vaartje van rond de 25 wordt ook deze nieuwe weg verkend.

Na Dronrijp ken ik de wereld weer. Een ommetje door Tzum en verder brengt me naar Lollum en Waaksens. Bij Burgwerd (het 13e eeuwse Borghwarth; ik vraag me af of er een relatie is met het befaamde automerk uit Bremen) de drukke weg over en van daar af is het enkel nog naar huis fietsen.

Om zeven uur stal ik de Quest in de garage. Twee vingers glijden even over de body en danken haar voor de prachtige 72 kilometers.