Het mooie van een plan is...

Dat alles toch weer anders loopt.

Kwart over zeven de wekker. Het relatieve voordeel van het later licht worden. Je blijft wat langer liggen. Een stevig ontbijt en hup; de fiets in. Gisteravond had ik de route voorbereid. Via Langweer, Langelille naar Ossenzijl en Blokzijl. Van daaruit via Lemmer weer terug. Een kilometer of 110. Het was mistig, de eerste kilometers. Mysterieus mooi met in de verte een zon, maar wel erg mistig.

Vizier beslagen en m’n bril ook. De fietsbril heeft van die mee kleurende glazen. Super lelijk, maar zo hoef je maar één bril mee. Nu in de mist is de bril een ramp. De brillenglazen kleuren donker door de kleine waterdruppeltjes. Ik zie dus drie keer niets (mist, vizier, bril). Het is zelfs zo erg dat ik mijn bril af zet. Met -4 en -2 zie ik zonder bril meer dan met; wel fiets ik voorzichtiger en langzamer. Ik kom er achter dat ik zojuist een belangrijke ontdekking heb gedaan: met vizier rijdt het harder; wel drie kilometer per uur. Maar een bril; dat scheelt toch snel een vijf kilometer per uur! De flauwe zondagochtend logica grapt; velonauten allen aan de bril!

In korte tijd bereik ik het pontje bij Langweer. In de mist zie ik hem nog net liggen. Alles is stil. Ik toeter een keer en ondanks dat het geluid ver draagt gebeurt er –behalve het blaffen van een hond ver weg - niets. Ik druk op de bel voor fietsers; maar er is geen beweging of geluid te bespeuren aan de overkant. Even voel ik me Pluk van de Petteflet die in zijn blauwe karretje op zoek is naar de 'heen en weer' wolf. “Die kwam tenminste nog”, lispel ik zachtjes. Ik had geen bord gezien met de mededeling dat de pont uit de vaart was. Ik schiet in de lach “ik heb zo wie zo geen bord gezien door de mist”. Ik loop een stukje terug en ontwaar een bord met vaartijden. “Zondags van 9:00 uur tot 20:00 uur”. Ik heb geen zin om 40 minuten te wachten dus bedenk ik een nieuwe route.

Via Joure rijd ik onder het Tjeukemeer door naar Sint Johannesga. Dan Echtenerbrug en Langelille. Ik geniet (heel diep) van de zon die langzaam de mist laat verdampen. Ik geniet van de zonnestralen die door de bladeren stille strepen trekken van licht. Van de koeien die langzaam dampend in een “wit weiland” verschijnen. Of van de ganzen die verschrikt uit de Tjonger opvliegen. Ik geniet van de zwijgende groet van de vissers. Silhouetten die afsteken tegen het water. Wat een voorrecht om hier te mogen fietsen. En ik, ik voel me tot in mijn fietssandalen een bevoorrecht mens.

Via Schoterzijl over een stukje zeedijk naar Lemmer. Nu is het enkel de grens tussen Friesland en de Noord Oost Polder. Een mooie rustige dijk totdat een nieuwe klapband zelfs enkele schapen laat schrikken. Nieuwe buitenbanden zijn besteld; wellicht liggen ze al in Jutrijp, maar daar heb ik nu niets aan. Ik pruts wat en probeer de buitenband en binnenband te plakken. De binnenband lukt. Ook nu weer heb ik het lek binnen een paar seconden gevonden. De buitenband lukt niet. Ik plak hem wel, maar zodra er enige druk in de band komt te staan wordt het gat groter en puilt de binnenband naar buiten.

Ik besluit om Peter te bellen. Jutrijp Lemmer is niet heel ver en misschien….. De telefoon van Peter staat op automatisch opnemen. Ik luister een kleine minuut lang naar serieus gezang, maar geen Peter. Dat wordt hem dus niet….
In februari 2008 heb ik hier in de buurt een kettingbreuk gehad en ook zat mijn stuur opeens los (!) in de Alleweder. Een mobiele fietsenmaker heeft me toen ongelooflijk goed geholpen. Zou hij dienst hebben? Het nummer in mijn iPhone klopt niet meer. Via internet kom ik er achter dat hij nu is aangesloten bij FietsNed. Ik bel en vraag of hij een 20 inch buitenband heeft. Hij zoekt even en zegt “Ja, die heb ik. Een bandje voor een Kinder BMX met een wat raar profiel. Mag dat?” De maat is hetzelfde als de lekke Vredestein dus van mij mag het. Ik vertel waar ik dit keer sta en een half uur later is hij er. Na vijf minuten – en slechts een paar euro lichter – kan ik weer rijden. Wat een geweldige service! Benieuwd naar de rolweerstand van deze niet door Wim Schermer geteste band stap ik in en vervolg ik mijn weg.

Ik ben verbaasd over de snelheid die ik haal. Het kinderbandje durfde ik niet harder op te pompen dan 4 bar en toch rijd ik met gemak tegen de veertig per uur. Om 12 uur ben ik thuis. Geen pont, geen Blokzijl. Geen 110 maar amper 70 kilometer. Aan de cappuchino (dank Lenie!) stel ik mezelf de vraag hoe het komt dat ik nauwelijks baal van al die lekkerij. Het antwoord is simpel. Het moet de rust zijn die het fietsen in een verstilde wereld geeft.