Spijbelen

Het voelt een beetje als spijbelen. Gewone tijd mijn nest uit vanmorgen. Van alles te doen vandaag. Gelukkig niet zo idioot als vorige week, maar echt rustig houden hoef ik me ook weer niet. De kinderen zijn naar school; ik heb geen vaste afspraken. Ik kijk naar buiten en zie dat de zon schijnt.
Het besluit is genomen. De fiets! Nog geen 15 minuten later ben ik ingestapt en ik fiets fluitend de hele wereld rond. Heerlijk, met je haar in de wind (ok, tondeuse haar, maar het blijft toch haar) de velden door. Windkracht vijf, schat ik, en ik fiets zelfs even een stukje om omdat er een grijze regenbui aan komt zetten. Het lukt; ik schamp de bui slechts en het zeiltje kan binnen blijven.

Bij it Heidenskip neem ik snel een slok water en een foto. 381 inwoners, waarvan er 60 actief zijn in het fierljeppen en de Fanfare "Studio" (sinds 1898) telt –naast een aantal leerlingen – 45 leden. Hylke Speerstra schreef een boek over deze streek (de Oerpolder); voornamelijk over het harde leven: “Omdat de taaie grond blijkbaar te veel vroeg en te weinig teruggaf”, zegt hij zelf over de streek. Zelf fiets ik graag door deze vlakte; deze oerpolder. De weg er naartoe is rustig omdat je er alleen rijd rijdt (dank Mick) als je er wat te zoeken hebt. Veel mensen kom je er niet tegen, vogels des te meer.

De kilometers glijden onder mijn wielen door. Het gaat lekker vandaag. Houd het tempo er wel een beetje in en stop nagenoeg niet. Het voelt nog steeds als een beetje spijbelen; dat maakt het extra lekker. Gek genoeg alleen als ik wel een beetje doorfiets.