Bukken....

We hebben twee prachtige fietsen gekocht. De Riese & Mueller Nevo GH Vario. Met deze dikke banden (Schwalbe Rock Razor), de hydaulische schijfremmen (Magura MT4) en een forse accu, moeten we elk terrein aankunnen.
En daar was tie nou net voor gekocht.

We fietsen als het kan elke avond samen een stuk (april 1200km) en na verschillende zadels, broeken en stuurhoogtes heb ik het grote zitvlak probleem redelijk onder controle.

Laatst stonden we op een pontje te wachten en een fietser begon een praatje ("Zo, dan zijn vette fietsen....) Een paar kilometer verderop zei Lenie opeens tegen me "Valt het je wel op dat als mensen over je fiets beginnen, je het elke keer heel snel over je Quest hebt..."

Opgevallen was het niet, maar ik wist het wel. Blijkbaar zit ik ergens toch nog een beetje in een soort van "rouw-fase". Niet erg hoor en (samen) zonder auto's fietsen over voor de Quest te smalle paden is meer dan een groot genoegen. Maar... het blijft uiteindelijk bukfietsen he. In een Quest glijd je door het landschap in een kano met wielen. En dat mis ik.

In 2012 reed ik van Santiago de Compostella naar huis; de Onimac. Over een kleine week fietsen we de Pelgrimsroute van Sevilla naar Santiago de Compostella. Een dikke 1100 km waarvan velen onverhard. We hebben er zin in. En ik zal weer gaan schrijven. Elke dag een stukkie als het meezit.

Je mag me natuurlijk volgen (het woord liggend staat al tussen aanhaalingtekens), je mag me ook ontvolgen.
In elk geval: de vele goede herinneringen aan de Quest en aan "het genootschap van ligfietsers", die blijven! Het zal wel wennen worden. Een lange tocht zonder de begeleiding op afstand: het zou me niets verbazen als ik bij pech toch per ongeluk het nummer van 'kampioen questhersteller"  Peter de Rond bel. Of hij verstand heeft van een Bosch Middenmoter? kweet het niet....