Malpartida de Plasencia

Google Malpartide de Placencia, Zilverroute, en ik denk dat je maar weinig hits krijgt. Het dorpje heeft niets met de tocht te maken, toch overnachten we hier maar liefst twee vette nachten. Het “waarom” is een paar zinnen waard. In November ben ik hier in Extremadura een paar dagen geweest. Toen heb ik heerlijk vanuit een schuilhut gieren gefotografeerd. Op Facebook kreeg ik een reactie van Michel Viskens. Hij vroeg of deze foto’s bij Trujillo genomen waren. Dat klopte… “hij moet de streek dan wel heel goed kennen”, dacht ik. Soms zag ik een foto van Michel voorbijkomen in de groep “vogelvrienden”, altijd mooi, altijd met liefde gemaakt. Een paar maand geleden was ik deze route aan het voorbereiden en pas toen schoot het door mijn hoofd: “wow, Michel kent de streek niet alleen goed, hij woont vlak aan de route!”


En zo zitten we hier. Vanavond op stap geweest met twee Extremadura-kenners én ambassadeurs; Michel en Jenny. Ze kennen het gebied, de vogels, de vlinders, en de reptielen als hun broekzak en -nog belangrijker- we voelen ons op ons gemak bij deze aardige zuiderburen. Morgen nog een dag. Heerlijk om de hele dag de telelens er op te hebben, en heerlijk om met zijn vieren de schoonheid van deze regio te mogen delen. Heerlijk om foto’s te maken zonder “shit, ik ben te laat” omdat je fiets eerst weer op de staander moet.

We mochten 75 kilometer fietsen om hier te komen. Gewoon over asfalt en daarmee wordt een kilometer toch bijna de helft korter. Het was weer een pracht etappe. Het landschap bracht niet veel nieuws. Lommerrijke boomweiden met wat vee en het geluid van koeiebellen en vogels. Zelf af en toe een plas water of een nog niet opgedroogd riviertje met mooie plekjes voor koffie tussen de staartmezen.

Na 50 kilometer bereiken we het “Parque National de Monfraque”. Zo ongeveer de natte droom van elke vogelaar. We zijn niet echt wezen kijken, behalve bij de grootste (letterlijk grootste) attracrie van het gebied. De Peña Falcon. Op deze grote rots broeden meer dan 100 paar gieren. Soms zitten ze er met zijn vierhonderden. Letterlijk vliegt er altijd wel eentje om je oren. Deze grote vogels blijven indrukwekkend. Hun grootte, hoe ze gebruik maken van de thermiek, hoe geluidloos ze door het luchtruim zweven. Het zijn er veel. Heel veel. Vandaag was het gelukkig niet zo warm. Maar als ik deze groep gister in de hete steppen van Trujillo was tegengekomen, had ik zonder te jokken opgeschreven “gelukkig bracht de schaduw van de vele vale gieren nog enige verkoeling..”

Na een drie kwartier en een glas zumo weer verder. De Taag over (ja, we zitten zo ongeveer ter hoogte van Lissabon) en klimmend het park uit. Het waait aardig vandaag. Dat zorgt voor koelte. En verder fietsen we weer heerlijk door het fraaie Spaanse land. Verdikkie, ik begin er zowaar echt van te houden…