We hebben nog wat sneetjes brood, een plakje kaas en ergens onderin nog een Hollandse Krentenbol. Dus we eten lekker op de kamer. De thermoskan wordt gevuld met heet water; wat ORS in de bidons, een frisse douche en de fietsen kunnen uit hun luxe onderkomen.
Gisteravond bij het kasteel had Manuel me de Pegrimsroute aangewezen. “Kijk daar bij de ruïne. Daar loopt hij en verderop ligt een nikkelmijn”. De mijn kon me niet zoveel schelen, maar als het pad ons pad is, ga ik jubelen…
En dat werd het. Vele kilometers lang door de boomweiden met knetterende vogels, schapen, en koeien (oef, die horens). Soms een beekje door, vaak een kuil ontwijken en steeds genieten van een zachte ochtendlicht. “Ik wil hier blijven” riepen mijn gedachten “span een hangmat tussen twee kurkeiken, laat een vlinder op mijn teen zitten, laat de vogels zingen zoal nu, zet de tijd stil, en laat de zon me zoenen en de wind me aaien” …
Klef, dat is zeker, maar ik dacht het heus. De Dehesa; een van de weelderigste landschappen die ik ken (zolang de eikelvarkens maar niet aan mijn uh.. teen beginnen).
Na een kilometer of 15 (bijna anderhalf uur, vanwege foto’s en een slechte weg) was het moois even op. We klommen over asfalt naast de snelweg in korte tijd van 300 naar 700 meter. Goed te doen, maar met het drukke verkeer naast je, verlang je toch weer naar de hangmat.
Na Monesterio (uitgestorven, alles met hoofdpijn dicht vanwege het grote feest van gisteravond) het gravel op. Een heerlijk slechte weg, stenen, keien, grind en gaten, maar zonder autos’s en opeens zijn zelfs de bomen zo goed als op. We rijden Extremadura binnen.
De armste provincie van Spanje. En juist daardoor een eldorado voor vlinders, vogels en hagedissen. Er was geen geld voor intensieve landbouw of voor roundup. Bloemen, kruiden, insecten en vogels te over. Zwaluwen schieten voor je uit, een bijeneter kletst wat in de verte, de kuifleeuwerik is constant hoorbaar en in de lucht cirkelt de zwarte wauw. De vergezichten zijn groots en kleurrijk (we are on a road to nowhere)
Over een maand, als de milde zon van vandaag zijn harde kant heeft laten zien, is het hier dor. Nu is het landschap een groot feest. De slingers hangen al, en wij zijn zo bevoorrecht om er tussen door te mogen fietsen.
In Fuente de Cantos is ook alles dicht. Alleen de kerk gaat uit. Een mooie stempel en wat foto’s als herinnering. Dan hup, het zadel op.
Na precies 70 kilometer (slechts 15km asfalt) rijden we het middeleeuwse plaatsje Zafra binnen. Op een van de twee omsloten oude pleinen proeven we het effect van de eikeltjes op varkensvlees. Daarna nog een bol ijs verderop en zwalkend de steegjes door. Nu onderuitgezakt in een pensionnetje. De waterkoker levert water, wij de korrels oploskoffie. Wie dut ons wat…
Weer een stukje verder en mooie foto's
BeantwoordenVerwijderenDie warmte lijkt mij nou niks maar smaken verschillen
Balsem voor de ogen.
BeantwoordenVerwijderenIk ben al Spaans aan het leren, het is maar een kwestie van tijd voor wij op reis gaan naar het Zuiden.