Telelens op de camera en over de schouder en nog in Cacares vraag ik aan Lenie of ze wil kijken welke rem (links of rechts) het minst piept, want het zou toch rampzalig zijn als de familie Trap (hee, die ken ik ergens van) hem smeert voordat ik enig sluitertijd heb kunnen instellen.
Volgens de route zouden we de eerste 15km langs de snelweg fietsen. Off-road vinden we leuker, dus beginnen we de tocht met een extra lange aflevering van “de gevaarlijkste wegen van Europa”.
Mijn lieve Jacob, wat een kuilen in de weg. Zand, harde geulen van klei en stenen. Oh ja, en badkamertegels die de diepste kuilen opvullen. De vering van de fietst maakt overmeters. De zadelvering is geweldig. Voor de liefhebber; als een soort Gimbal laat hij ons over het pad glijden.
Ook hier meteen al, vogels die uit alle hoeken tevoorschijn schieten. We stoppen slechts een keer. De Wielewaal binnen 10 meter! Je weet wel, zo’n knal gele grote vogel (en toch weer anders dan Pino). Zo’n vogel die zich zo goed verstoppen kan. We genieten wel 10 minuten van zijn gezang, maar zien… ho maar.
Opeens hard in de remmen. Ik ontwijk geen steen, maar een stoffige schildpad. Blij dat ik het experiment “hoeveel kilo fiets en bestuurder kan een schildpad dragen” niet ben aangegaan maken we wat foto’s van het diertje en we hobbelen met zeven kilometer per uur verder.
Het landschap is afwisselend. Van de boomweides (minder compact en meer spontaan ontstaan, of zo) die opeens overgaan in ruime (echt ruime) steppes. Roofvogels – heel, echt heel veel kiekendieven – in de lucht, soms een scharrelaar op een telefoondraad en vast verschillende soorten leeuweriken. Maar tja, die ken ik toch niet allemaal uit elkaar.
Van het “wenschlijstje” niet al te veel gezien. Ik weet dat je voor de trap geoefende steppe-ogen moet hebben, en die heb ik niet. En het huis met het oranjedak heeft tralies voor het raam, dus weg uil…
Blijft staan de voor mij nieuwe kleine torenvalk. Die hebben we.
Teleurgesteld? Om de dooie dood niet. Wat een pacht tocht was het weer. Wel erg warm, dik over de dertig. Maar de weg was recht en dat maakt het dalen nog leuker. Het kon vandaag bijna zonder rem en boven de vijftig.
Trujillo is ook zo’n fraai onaangetast middeleeuws stadje. Het route boek beschrijft het treffend “het lag ook zo ver weg van de woelige wereld, dat er in al die eeuwen weinig veranderde. De conquistador Pizarro werd in 1475 in het stadje geboren. Hij bouwde later een van de paleizen aan het Plaza Mayor. Toch is het een gek idee. Als Pizarro nu op het plein zou staan, dan zou hij weten waar hij was en de meeste gebouwen direct herkennen.
Trujillo is minder gecultiveerd dan Cacares; er staan auto’s op het grote plein en er zijn minder toeristen. Nog lang niet alles is gerestaureerd en soms is het stadje een “rommeltje”. Een rommeltje waar het goed zwalken is. We lopen vanavond nog een kilometer of tien en gaan ons te buiten aan een “home-made” verantwoord waterijsje. Met dank aan Manuel uit El real de la Jara: we maken met Google Translate een foto van het Spaanse menu en per gerecht krijgen we de vertaling in het Nederlands. Hoe makkelijk wil je het hebben…
Het is een spectaculaire tocht hé. Heel bijzonder. Fijn dat alles ook goed verloopt. Houen zo en vooral genieten!!
BeantwoordenVerwijderen