Nederland vlak? nou, vooruit dan.....

(Wat leven we toch in een fraai land.)

Na uitgebreid afscheid genomen te hebben van mijn broer Ivo en van Carien
(juist, ja) op weg naar Bunnik. Er stonden mij twee routes ter beschikking. De zuidelijke via Arnhem en dan langs de Rijn om uiteindelijk bij Wijk bij Duurstede naar Bunnik af te buigen en de route over de Veluwe. Het verschil in kilometers was te verwaarlozen: 130 langs de rivier en 124 over de Veluwe. Ik had met mezelf afgesproken na Zutphen de keuze te maken. Wind en zon zouden bepalend zijn. De weg naar Zutphen was van grootse schoonheid. Bos, akkers, een verdwaalde koe en heerlijk rustige goed rijdende wegen. Mooie namen als "de kring van Dorth" en de "Joppelaan" rolden onder mijn wielen door.






Zutphen was vrij snel in zicht. Ik wilde Deventer niet weer door (drukke stad) en had ooit begrepen dat Zutphen ook een pareltje is. Anderhalf uur heb ik in de stad doorgebracht; veel langer dan bedoeld of gewild: er werd -oh nijver volk- aan de weg gewerkt. Het fietspad was opgebroken en de hoofdweg was voor mij gezien het razende verkeer geen optie. De fietsomleidingen werden van A tot en met E aangegeven. Allemaal omleidingen naar pracht plaatsjes; maar ik kende er geen een! Op de gok Warnsveld uitgekozen. Vraag me niet waarom, maar dat klonk toch aardig Veluws. Een echt tweewieler pad bracht me er heen.



Passen, meten maar het ging! Warnsveld is niets mis mee. Het dorp trof haar voorbereidingen voor een geweldig Koninginnefeest; maar op de Veluwe ligt het niet. Mijn Garmin was de weg echt kwijt (zet nooooooit automatisch herberekenen aan) en bracht mijn route naar 160 km! Een lus; terug naar Bathmen, wat een onzin!
Puur omdat ik me herinnerde dat Eerbeek op de Veluweroute lag, de Garmin die kant op geprogrammeerd. En zoef, Zutphen door, richting Eerbeek. Daar de originele route weer opgepikt, om in Loenen me te goed te doen aan een kom soep en een uitsmijter.



Ooit schreef ik een verhaal in mijn IJslandblog over klimmen. De titel was "als God wilde dat Friezen konden klimmen, had hij ons wel een berg gegeven". Nu op de Veluwe kwam ik er weer achter dat Nederland stiekem toch niet vlak is. Grrrr... Wat heb ik een hekel aan klimmen en vooral aan vals plat. Je denkt dat je band lek is, of dat je rem aanschuurt. Niets in de omgeving wijst erop dat je omhoog fietst - of in mijn geval; kruipt - . Ik heb de hoogtemeter opgezocht in de Garmin en volgens haar had ik al 56 meter (!) geklommen. "aaaah, zit dat zo...." en gerustgesteld kroop ik door. Nu zegt een al oude wet "what comes up, must come down" (welke popgroep??). En inderdaad ging het hard, richting benee. Ik kan alleen niet met de voorste bladen schakelen, maar heb op de Veluwe zowel het binnen als het buitenblad gemist.






Bij Barneveld merk je dat ons Holland drukker wordt. Minder mooie binnenwegen en meer mini-rotondes; wat een drukte. Vlak voor Zeist nog een keer klimmen om daarna in een mooie lange afdaling Bunnik in te glijden. Een nachtje Stay Okay in een kasteel: een diner met Carpachio vooraf en Tortellini met Spinazie als hoofdgerecht. 's Ochtends een prima ontbijt. Ik was € 40.- kwijt. Dit was helaas inclusief een optreden van 4 compleet dronken (en overgevende) knapen om half vier in de nacht bij mij op de 8 persoons slaapzaal. Maar ach, je kunt niet alles hebben.....