Wie dut mij wat!

Wat een dag! De eerste grote (oké, wat grotere) tocht in de Quest. Mooi fiets weer maar wel met enige spanning de deur uit. Ik had 3 maanden zo goed als niet gefietst; een brakke conditie; door nachtelijk kramp geteisterde spieren en met afvallen is er bij mij meer gewichtswinst te halen dan met de aanschaf van een Carbon Quest.

Mijn neef in Bathmen was jarig dus die bestemming lag in het verschiet. Ik wilde een mooie route en maakte met mapsource een rit van 150 km langs verschillende pontjes en dijken. Het eerste pontje (Langweer) lag eruit. Jammer maar zeker niet onoverkomelijk. Ik ken alle wegen zo binnen de lijn Harlingen / Leeuwarden / Heerenveen en wellicht ken ik ook zo ongeveer elke hond in dat gebied. De route aangepast en via Joure en St. Nicolaasga naar Langellille.

Daar aan de Tjonger mijn eerste bakkie thermoskoffie. Heerlijk. Een pracht verstild landschap, weinig verkeer en mooie vergezichten. Via Spanga naar Ossenzijl; de Weerribben. Een van mijn favoriete routes is over de oude dijk langs Blankeham, naar Blokzijl (pracht plaatsje) en Vollenhove. Nu dus een omweg om dwars door de Weerribben te fietsen.
Wat een stilte; wat een landschap. Kikkers, Ooievaars (wie wint), honderden ganzen waarvan een familie met klein kroost de weg pardoes overstak en een slingerend weggetje dat me al dat moois liet zien. Op de cadans van de pedalen een lied in mijn hoofd: wie dut mie wat; wie dut mie wat vandage...

Zo voelt (fiets)vrijheid dus.

Met een kruissnelheid van lekker bedaard rond de 32 km voelde ik me geheel en al in mijn element. De (enorme) bui net boven Zwolle kon ik zelfs waarderen. Het zeiltje erop en hop; het bleef binnen mooi droog. Kon zelfs de Garmin aan het stuur nog goed zien. Wel besloeg mijn bril als een dolle; daar moeten we nog wat op vinden. En als we er niets op vinden, ook geen man overboord.

Langs de randen van Zwolle (jee, hier al?) naar Veecaten. Daar staat het veerhuis en de pont naar Zalk. Beide gerund door mensen met een verstandelijke beperking ( zo heet dat tegenwoordig ). De cappuccino met Appelgebak smaakte voortreffelijk en al tillend kon de Quest overdwars met de pont mee. Mijn dag kon na zoveel moois niet meer stuk!

Ik verbaasde me een beetje over de wind. Ik zou hem mee hebben, maar aan het gesuis in beide oren te horen kwam ik de wind ook tegen. De snelheid over de dijk naar Deventer bleef net boven de dertig en dat vond ik mooi zat (wie dut mie wat). Draaiend door het landschap van knotwilgen, oude hoeves en ooievaarsnesten. Mijn broer vertelde later dat een van de bewoners aan de dijk geprobeerd had deze twee dagen per week af te laten sluiten voor tourende motoren; ik snap de aanwoners; en ook al heb ik niets met motoren; ik snap de motorrijder ook.

Helemaal verbaasd reed ik Hattum uit door echt Veluws bos en werd ik getrakteerd op een eeuwenoud sluisje met groot verval. Nederland is prachtig als je maar niet alleen voor de auto kiest.

Nog een paar keer op de dijk gestopt om even in alle rust wat te drinken. De lucht diep in te ademen en te genieten van alles wat er geboden werd. Om vijf uur Coen -mijn neef- gebeld en gevraagd of ik welkom was. Ik was welkom en dat heb ik me de hele avond gevoeld. Wat een leuke avond! Lekker bij mijn broer op de bank en omringt door de warmte van het gezin. Ik voelde me er heerlijk thuis en vond het geweldig om zo Coen 's verjaardag mee te maken!

''s avonds nog even opgezocht hoe ik "wie dut mie wat" moet schrijven. Blijkt het hele nummer over fietsen te gaan! (op fietse). Of toeval bestaat; kweet nie. De "ontdekking" gaf me wel een grote glimlach.


Wie dut mij wat, wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage
'k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen
Wie dut mij wat, wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage
'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo