Astorga- Sahagun

Een weg terug

donderdag avond 10 mei

Gisteravond om goed zes uur reden Jan (van wandelmaatje Akke) en ik Santiago binnen. De Quest boven op het dak was boven verwachting goed gegaan. Een snelheid van 120km/u was prima te doen. Het verbruik van de Saab steeg wel naar 9,3 liter per 100 kilometer, maar omdat een liter benzine in Spanje 1,40 kost, hoor je me niet klagen.

Midden in het centrum afgesproken en wauw.. wat mooi om Lenie (en Akke en Catrien) weer te zien! Hun tocht was na 5,5 week voorbij. Na in totaal een 1000 kilometer wandelen, door regen, hagel, sneeuw, regen en storm. Bijna geen droge dag. En bijna altijd het spul nat. Slapen in Refugio’s met 30 snurkende mensen op zaal; zonder kachel bij minus 7. “Het kost niets, dus dan heb je ook niets” , was steevast Lenie’s antwoord als ik vroeg waarom er niet voor een pension gekozen werd. En toch; je kon aan alles zien hoe goed ze het hadden gehad. Knap werk; dat zeker.

Direct de auto in en “op reis” naar een onderkomen buiten Santiago. Palas del Rei. Ik had verschillende routes getekend in Mapsource om te kijken welke ik nemen zou. Er is een historische route dwars door het hooggebergte. Ik had een stuk in Google Streetview geïnspecteerd en sliep de hele nacht niet. Afdalingen van een 15% of meer; zonder vangrail maar met haarspeld bocht. Er hoefde slecht een auto te zijn als tegenligger die zijn spoor niet hield en ik zou als een moderne Wim van Est onder in het ravijn liggen. Dat nooit! Dan was er de route via de kust; maar die viel ook af. Vooral in de buurt van San Sebastian; kleine rotweggetjes met alleen maar klimmen en dalen; korte stukjes maar oh zo venijnig. Dan toch maar de bekendste route; tegen de stroom in. Alleen vanuit Santiago is het meteen fors klimmen en volgen er enkele gevaarlijk afdalingen.
In het boekje met de fietsroute stond “En hier kunt u nog een groet brengen aan het monument van de omgekomen fietsers”. “Nou”, dacht ik…. “Ik begin wel na dat monument… “

En zo geschiedde. Met zijn allen in de auto naar Astorga. De plek waar Gaudi geboren is; waar hij een bisschoppelijk paleis heeft gebouwd en waar de hoogvlakte begint. Een mooie start voor me. In de stemming komen door de verhalen van Lenie, Akke en Catrien; de meest verschrikkelijk afdaling achter de rug en mijn benen konden op de hoogvlakte wennen aan het Spaanse land.

Om 14:00 uur afscheid (zucht, brok in de keel, traan in mijn ooghoek en ander heerlijk sentimenteel gedoe…). In de auto heen had ik vaak gedacht “oh, waar begin ik aan…. Wat een klere afstand… en vlak?? Waar is het vlak?? Ik zie alleen maar bergen en heuvels… “ Nu in de fiets wist ik “Er is geen weg terug” een gedachte die meteen gecorrigeerd werd in “Er is wel een weg terug, die staat in mijn boekje en in de Garmin en ik heb er zin in”.

De tocht was fraai. Nieuwe onbekende geuren; rustige wegen verlaten dorpjes met mijn vriend de ooievaar op elke kerktoren. Na een kilometer of vijfentwintig een stuk onverharde weg. De grote bandentest. Met een gangetje van niet meer dan 12 kilometer per uur werden de scherpste stenen ontweken. Het stuk weg van 5 kilometer hielp me meteen van een verkeerd beeld af. 'Een goed gemiddelde, Klaas, daar gaat het niet om." Het gaat om de reis; die is – hoe clichématig dan ook – toch gewoon de bestemming.

In Vilar de Mazarife mezelf op een ijsje getrakteerd (foei, Lenie en haar wandelmaten liepen hier in de hagel bij 3 graden boven nul; ik fiets hier bij 30 graden in de zon!) in een kroeg waar menig Nederlands Multifunctioneel Centrum jaloers op zou zijn (he Jappie ;-) ).

Daarna weer door. Lekker kalm aan gedaan. Zelfs Leon overgeslagen. Schijnt een mooie stad te zijn, maar de weg er naartoe was zo stinkend druk, dat ik verkoos om op het platteland te blijven. Ik herkende de route van de foto’s van mijn vriendin. Een rood landschap; soms zelfs vrij saai en eentonig en af en toe een fraaie oud dorpje dat je pas op het laatst zag. De hoogvlakte is vrij vlak, maar de meeste dorpen liggen in een soort van “kom”.

Je gaat opeens met een noodgang naar beneden; daalt een meter of dertig, veertig en dan is het hard remmen bij de eerste onverharde bocht in het plaatsje. Vervolgens aan het eind van het dorp in de bergversnelling weer een veertig hoogtemeters meter klimmen; soms in de bergversnelling en heel soms met wel 7km/u het laatste stukkie naar boven (phew). In totaal brachten de 120 kilometers van vandaag 352 meters klimmen en 460 meter dalen. Dat is mijn in Friesland in alle jaren niet gelukt. En dat heet dus hoogvlakte….

De laatste 4 kilometer was het gestaag dalen naar Sahagun. Een prachtig oud plaatsje waar de kinderen maar niet van mijn fiets af konden blijven. Een hele horde rende met me mee, zat aan mijn spiegeltjes en keken alsof er een Marsman neergedaald was. De geluiden (zwaluwen boven het plein; enthousiast spelende kinderen en de galm door de nauwe steegjes); het was of ik in een dorp van Marquez beland was.

Ik heb een pracht kamer in een pension (de camping is nog dicht; gelukkig). Mijn fiets staat veilig in de bar (ook dicht, gelukkig) en ik heb hier zelfs een bad op mijn kamer; alles voor 15 euro. Heerlijk! Als elke dag zo wordt; wie dut mie wat…