Belorado - Estella

(zondagavond geschreven. En toen viel de WiFi uit. Nu maandag 12:45 uur: Jente succes met je examen zometeen!)


Vanmorgen om vijf uur wakker. Mijn hemel, wat een klere herrie maken sommige Pelgrims op de vroege zondagochtend. Ik lig in de buurt van de slaapzaal en er niet eens in; en toch rechtop wakker. Dus dit was het vrijwel dagelijkse lot van Lenie en haar wandelmaatjes Akke en Catrien. Ik dommel nog wat en besluit om kwart over zeven dat de dag maar beginnen gaat.

Douchen en nog voor acht uur zit ik aan het ontbijt. Alle wandelpelgrims zijn reeds vertrokken. Ik ben zowaar de laatste. Als het met lukt wil ik vandaag naar Estella; 140 kilometer verder op. Dan hoef ik morgen niet al te ver naar Roncesvalles, zodat ik daarna uitgerust de Pyreneeën kan aanvallen (uh… puffend over kan).

Volgens de boekjes zou het een etappe zijn met veel dalen. Dat klopt. Wat ook klopt is dat het toch ook weer veel klimmen was. In totaal 1612 meter naar beneden en 1333 meters omhoog. Phew… met sommige lastige stukken er tussen. Dan ben ik blij dat mijn Quest 3 wielen heeft en dat ik niet omval als ik uit wil (moet) puffen. Het was een tocht die je bijna kon volbrengen met twee versnellingen: “de kleinste” en “geen”. De eerste voor omhoog (met een snelheid tussen de 7,9 en 8,7 km per uur) en die andere voor naar beneden. De rem is dan je belangrijkste compagnon.

Het begon fraai. De eerste 10 kilometer ging het matig naar beneden over een redelijke weg. Daarna was het vol in de remmen. Er werd (vandaag dan wel niet) aan de weg gewerkt. De helft lag er uit en de andere helft lag er vrijwel uit; een wegdek als een gatenkaas. Je daalde op de verkeerde weghelft en ik was blij met de zondagochtend. Niet al te veel verkeer, maar snel naar benee; nou nee…

Na 20 kilometer werd het pas weer klimmen. Als ik klim heb ik zo nu en dan de behoefte om achterom te kijken. Als inspiratie; zo van "wauw.. dat hebben we al weer gehad! De top moet nu dichtbij zijn". Langs de kant mijn zo gehoopte koolzaad en klaproos mix. Prachtig! Wat een kleuren en wat maakt dat de lente toch bijzonder. Voor Moederdag zoek ik het mooiste bosje van Spanje uit, maar omdat ik hem via de mail niet verstuurd krijg: Lieve Ma, hier is tie!

Tot mijn verbazing merk ik dat ik bij kilometer 35 weer evenveel geklommen als gedaald heb. “Ach”, denk ik, “dan heb ik de rest nog te goed”. Ik hoor af en toe hoe mijn Big Apple tegen de binnenkant van de Quest aan schuurt en dat heb ik liever niet. In Badaran stap ik uit en kijk wat er aan de hand is. De Quest zakt vrijwel direct door zijn hoeven (even schiet de –bijna- slotscène van de Blues Brothers door mijn hoofd; deur van de auto dicht…. auto uit elkaar) maar wat er hier in Badaran aan de hand is?
Het is niet voor niets dat ik geen technisch beroep heb. Eerst maar een kijken of ik als leek kan zien wat er aan de hand is. Zo kom ik niet veel verder... Ik download tergend langzaam de handleiding van de Quest en lees de meest verschrikkelijke verhalen:
Demonteer nu ook de M8 bout met dikke ring aan de wielkant. Houd zonodig de as aan de derailleurkant vast met imbus 4. Schroef de trekker op het draadeind dat uit de as steekt.Trek de as eerst uit het wiel en indien gewenst ook uit de cassette- body. Let er op dat de afstandsbus tussen de lagers in lijn ligt en het lager aan de cassette kant niet uit de achterbrug komt. Draai de M8 bout aan de wielkant goed vast maar niet zo vast dat het draadeind met de twee moeren aan de andere kant (na enige tijd) afbreekt.

Ik denk “hier word ik alleen maar bang van. Ik vertaal nog sneller een Spaanse Menukaart dan dat ik dit begrijp.”. Ik bel Peter; niet thuis en mobiele telefonie is niet het sterkste punt in Lattrop. Gelukkig staat op de site van Wim Schermer een telefoonnummer. Via zijn (behulpzame) vrouw krijg ik het 06 nummer van Wim en jawel hoor; hij rijdt heerlijk Quest en ik…..

Wim vraagt of de schokdemper even lang is als de veerpoot en raadt me aan om de Risse leeg te laten lopen en hem weer opnieuw op te pompen. Kijk. Hier kan ik wat mee! Ik controleer de lengte en inderdaad; de veerpoot is een stuk langer. Ik haal de schokdemper los; trek hem “open” (uit?), zet hem opnieuw vast en pomp hem op. Het lukt! Ik voel me bijna fietsenmaker! Eerst nog voorzichtig en wat schuchter zet ik de afdaling in. De fiets gaat weer als een speer en ik ben dik tevreden. Waarschijnlijk heeft de bagage tegen het ventiel gedrukt. In elk geval; daar houden we het dan maar op.

Na 90 kilometer wordt Logrono bereikt. De hoofdstad van Rioja. Ik wacht haast drie kwartier op mijn koffie met broodje op het plein - inclusief occupied beweging - bij de Kathedraal. Het oude centrum is fraai.

De weg door de stad valt me tegen. Druk, vies en druk. De stad uit en het is weer klimmen geblazen. Vrijwel constant met af en toe een fikse afdaling. Rioja wordt verruild voor Navarra en de wereld veranderd onder de pedalen. Meer glooiend; minder hoog maar wel even stijl. Ik fiets een heel stuk langs het pelgrims pad waar Lenie, Akke en Catrien een maand geleden liepen.

Het is vrij laat (een uur of acht) als ik mijn eindbestemming bereik; best moe, maar oh, het fietsen in het late strijklicht is prachtig. Ik stuur Catrien vanuit de fiets nog een mailtje. Ik kreeg van haar in Santiago een klein kettinkje, van St. Christopher. Die had haar de hele reis naar Spanje beschermt tegen ongemak. Ze wilde dat ik hem mee nam voor mijn reis. Het kettinkje zit aan mijn tas die ik om mijn nek draag en ik, ik kan morgen gewoon weer verder met m’n fiets…