Thûs

In het Familiehotel Waalwijk kun je zelfs op Tweede Pinksterdag vanaf 7:00 uur aan het ontbijt (de Efteling gaat pas om 10:00 uur open). Het tijdstip verheugt me, omdat ik een 220 kilometer heb af te leggen. Ik ben de eerste gast die ochtend (prima ontbijt trouwens, jummie). Daarna snel de spullen gepakt en voor het vertrek via de fietsersbond een goede route op mijn Garmin Edge gezet. Ik was gister ontevreden over de route die Garmins eigen programma Basecamp (Mapsource voor de Mac) me had voorgeschoteld.

Ik moet zeggen dat de juffrouw van de Fietserbond deze pinksterochtend het beste met me voor had en heel erg en goed haar best heeft gedaan. Als profiel had ik “makkelijk doorfietsen” ingevuld en daar heeft ze niet alleen prachtig rekening mee gehouden, maar ze heeft me ook de mooiste plekjes van Nederland laten zien. Waalwijk uit – op een heerlijk stille extra zondag – en kort daarna over een dijkje langs de Bergsche Maas. Tussen de koeien (en haar vlaaien). Nauwelijks iemand op de weg; een enkele fietser en jogger. Je groet elkaar omdat je deze ochtend samen zo mooi deelt.

Om twintig voor negen sta ik aan de afgedamde Maas, in het plaatsje Veen. Ik moet tot negen uur wachten, eerder vertrekt de pont niet. De pontbaas aan de overkant ziet me en zwaait ten teken dat ik hem niet ontga. Om precies negen uur start hij de pont op en vaart m’n kant uit. Ik vind het prima zo; ik wacht geduldig op een heel mooi plekje Nederland. Hij vertelt dat de pont altijd op feestdagen om 9:00 uur vaart. Door de week om 7:00 uur en zondags vaart hij niet. Ik spreek mijn verbazing uit “Maar zondags moet je het toch juist hebben van alle fietsers hier”. De pontbaas mompelt een paar keer de zin “het is niet rendabel, meneer” en ik denk “dus, wauw… als ik gister wel was doorgefietst, dan was ik dus hier gestrand; een pont die de hele dag niet vaart”.

Na het pontje bij Veen Quest ik heerlijk over kronkelende dijkjes en door slaperige dorpjes naar de veerdiensten van Brakel en vervolgens Culemborg. Bij Brakel staat naast de pont een “koffie-met-nog-meer-lekkers-pipo-wagen”. Ik laat mijn kleine thermoskan volgieten met cappuccino en geniet op de Lek van de warme drank en het bijgeleverde koekje. De wereld is mooi hier en maakt 220 kilometer niet te lang. Tussen Doorn en Leusden (wat een pracht route maakt de Fietsersbond er weer van) word het laatste colletje van de hele reis genomen en na fiks wat natuur worden de randen van Amersfoort geschampt.

Op de rondweg van Nijkerk (ongeveer op kilometer nr. 2190) het tweede en laatste obstakel van de reis waar ik niet langs kan. Dit maal overdwars geplaatste hekjes om ander verkeer dan tweewielers te weren (zelfs met een scootmobiel kom je er volgens mij niet langs). Terug door de woonwijk en dan de polder in. Voor mijn gevoel heb ik nu al een heel end gereden; in kilometers zit ik nog niet eens op de helft.
Het is bekend dat je in een Quest niets te klagen hebt bij harde wind of wind tegen; dat heb ik dan 220 kilometer lang niet gedaan (“tjee, wat gaan die wieken van die molens hard hier in de kale polder).

Lemmer vier ik met mijn laatste flesje “smoothie” en dan hup; het bekende Friese Land door naar Sneek. Ik ben nog even bevreesd dat ik tegen de stroom elfstedenfietsers verzeild raak. Geen fietser meer gezien. Alleen de kraampjes langs de weg; de rond de barbecue samenklittende buurtbewoners en een enkel spandoek herinneren er aan dat hier zojuist 15.000 fietsers langs zijn gereden.

Iets na zeven uur rijd ik Sneek binnen. Het gezin staat al op straat te wachten. Wauw wat een thuiskomst. Zit ik nu verkeerd of was er niet een tegeltje met de spreuk “Oost Quest – Thuis Best”.

Ik heb een pracht reis gehad. Duidelijk is wel dat de Quest op snelheid ontworpen en gebouwd is en wat minder voor de bepakte vakantie. Ik had mijn gemiddelde snelheid wat hoger verwacht (in Frankrijk hoopte ik op rond de 25; uiteindelijk kom ik op iets meer dan 20 km/uur uit), maar het aantal uren dat je per dag met gemak; met plezier en fit kunt fietsen weer wat minder. Daardoor was ik uiteindelijk toch snel thuis. Sneller dan ik verwacht had.

Alle reacties op mijn blog vond ik super. Het zijn kleine dextrootjes; kleine vitaminesnoepjes wat het fietsen net een tandje lichter maakt. Dank daarvoor; het was leuk dat jullie allemaal een stukje mee reisden.