Epône - Compiegne

waarde vriend het is hier prachtig
de koeien zijn ontroerend drachtig

de spoorlijn loopt dwars door het dal
een vrouw beheert de waterval

elk huis of hok met beemd en gaard
verkoopt men op een ansichtkaart

waarde vriend het is hier prachtig
het wordt me soms wel eens te machtig

(120 kilometer zonder malheur!)

Vanmorgen om 7:00 uur al aan het ontbijt. Ik dacht “als ik nu vroeg wegfiets, dan houd ik wat meer tijd over voor ongemak”. Ruim voor acht uur al de stad uit. Voorzichtig manoeuvrerend tussen veel verkeer die met de file naar Parijs gaan (in 45 km sta je vanaf hier onder de Arc de Triomph.) De Seine over; een dorpje uit en dan direct ochtendgymnastiek. Klimmen. Drie kilometer lang. Je begint op 30 meter en gaat door naar 185 meter hoogte. Sommige stukken waren “goed” te doen; enkele honderden meters zaten zo rond de 12% en dan ga ik niet super snel meer.
De weg voert heel mooi het Seine dal uit. Vaak door of langs het bos. Prachtig. Opeens borrelt een gedicht boven die ik als 15 jarig knaapje uit mijn hoofd had geleerd voor Nederlands. Ik denk dat ik nog enige regels mis; wat ik nog herinner staat hierboven (wie het aan kan vullen, vul het aan).

Het werd zo wie zo de hele dag klimmen en dalen. Op 20 meter boven zee niveau begonnen en op 36 meter boven zee niveau geëindigd. Tussen door 2 keer de 200 meter aangetikt. Dat lijkt niet veel, maar na 95 kilometer had ik 1270 hoogtemeters achter de kuiten hangen. Na 84 kilometer Pyreneeën waren dat er 1070. Op zich is klimmen hier niet heel erg. Ik weet dat ik boven kom; hoe dan ook. Soms doe je er wat langer over, dat is alles. Het meest bijzondere aan al dat klimmen is dat ik geregeld denk “ah, hier gaan we hard naar beneden” of “tjee, daar moet ik stijl omhoog”. En dan is dat hard naar beneden nog gewoon 4% klimmen en houd je bij “stijl omhoog” gewoon nog 20km per uur aan. Mijn horizontale oriëntatie laat in de heuvels wel eens wat steekjes vallen.

In Meru – na dik 50 kilometer – gestopt voor een maaltijd. Omdat ik fietser heet, kies ik voor Spaghetti. Het bevalt me wel; 's middags een warme maaltijd; dan hoef ik straks alleen nog een broodje en wat rauwkost te kopen voor vanavond. De weg slingert verder. Langs de overbekende graanvelden en soms even door mooi bos (en ja, weer een eekhoorn die voor me over de weg schiet). Ik doe kalm aan (vooral bij verkeersdrempels) en voel me heerlijk weer een fotograaf die graag fietst. Geen last van niets…

Elke dag kom je fietsers tegen die de andere (de goede) kant opgaan. Meestal zes tot acht per dag. Vaak twee heren; even vaak een echtpaar en soms een man alleen. Net na Andenville een warme ontmoeting met een echtpaar uit Hoofddorp. Aardige mensen die hun tijd nemen en de tijd hebben ("elk zichzelf respecterend volk zorgt ervoor dat hun land vlak is", sprak hij hijgend aan de top van de zoveelste heuvel). Ze zijn al eerder naar Rome gefietst; deze reis is geen spirituele bevlieging en geen reinigend moeten; de wereld is mooi, dus trek je er op uit. We wisselen wat ervaringen uit; zij weten een goede fietsenmaker (yess) in Compiègne; ik een leuke gîte in Epone, we wensen elkaar een mooie reis in een mooie wereld en gaan verder.

De kerk in Epineuse laat zien hoe hij in het midden van de gemeenschap staat. De klok, de brievenbus, het oorlogsmonument, de verkiezingsposters en de richtingaanwijzers. Alles op een paar vierkante meter. De klok van de kerk is meer dan 110 jaar geleden geschonken en loopt nog keurig op tijd.

De laatste 20 kilometers gaan soepel. Vrij vlak door wederom het graan (wat is de opbrengst in stokbroden van een hectare? zo vraag ik me af). De stad wordt om half zeven bereikt. Ik geniet van het uitzicht vanuit mijn hotelraam; ga met kleren mee in bad (die hangen nu te drogen in het raam) en slenter daarna nog even door het centrum.

De NOS meldt zojuist dat Nederland weer is uitgeschakeld op het songfestival. Het zal wel: het was een pracht dag.