Estella - Bizkarreta-Gerendian

De afgelopen nacht heerlijk geslapen in een hotel vol vergane glorie. Mijn fiets stond keurig te midden van het jaren zeventig projectmeubilair in de vergaderzaal. Nog nooit had ze zo’n bijzonder onderkomen gehad.

Nog voor negen uur de fiets in. Ik zou een dikke tachtig fietsen; naar het plaatsje Erro. Een alternatieve route om Pamplona. Geen zin in een drukke stad vandaag. De eerste kilometers mocht ik flink dalen. Nog even het stadje Estella door (op zoek naar een pinautomaat; maar die lagen in storing) en daarna verder naar Puenta la Reina. Een niet al te lastige klim –met gelukkig weer ontelbaar veel klaprozen – en vlak langs de oude pelgrimsroute vol zwaaiden glimlachende en fotograferende (mede) Pelgrims.

Puenta la Reina is een fraai oud plaatsje met een brug uit 1100 die speciaal voor de Pelgrims is aangelegd. Ik dwaal wat door de smalle steegjes van het stadje op zoek naar een pinautomaat en een restaurant met WiFi (mijn blog van gister moest nog de lucht in). Het restaurant vond ik; de pinautomaten lagen echter nog steeds in storing. Onderweg naar Erro zou ik er vast nog wel een tegenkomen.

De eerste kilometers waren heftig. Ik had een route getekend die net iets anders was dan het oorspronkelijke boekje. Die volgde grotendeels de provinciale weg langs de A-12 naar Pamplona. Aan de ander kant van die snelweg liep een verharde weg slingerend van dorp naar dorp. Die had ik dus gekozen…..

Stom; stom; stom. Op een gegeven ogenblik stond ik voor een bordje met 14%. De zon op mijn helm; het zweet onder de oksels en hop… trappen maar. Het was misschien maar 500 meter die klim, maar ik heb 100 alternatieve manieren bedacht om de overige Pyreneeën over te komen (Quest verkopen en in St. Pied le Port een nieuwe Quest kopen; Quest in de bak van de langsrazende vrachtauto werpen; gewoon de Quest duwen, of met een ezel ervoor; mijn kleren op mijn rug en dan duwen; mijn tent, slaapmatje en keukengerei alsmede enige kleding verkopen dan wel schenken en dan duwen en een stukje fietsen; ducktape aan de fiets en om mijn schouders en dan trekken).

Letterlijk vier meter voor het hoogste punt ben ik uitgestapt. Tiebas heet het plaatsje. Ik zal het nooit vergeten. In het (moderne) dorpshuis bijgekomen met een dikke sandwich, twee flesjes water en twee café con leche. Pffff… ik leer het nooit, dat klimmen.

De laatste 25 kilometers naar het dorp Erro waren ongelooflijk fraai. Langs de rivier met dezelfde naam omhoog de bergen in. Heel gestaag werd er geklommen. Ik hield met gemak een tempo vast van rond de 15 tot 23 kilometer per uur. Het trapte ontspannen naar boven en hoe groot is dan de vreugde als je hoogtemeter aangeeft dat je gewoon stijgt! (wauw… ik kan het dus toch een heel klein beetje, dat klimmen).

De weg was overweldigend fraai. Altijd het mooie geluid van de rivier; altijd het gezang van de vogels; de verkoelende wind die het graan, de bladeren en de fietser aait. Af en toe een dorpje (vaak met klokgelui) en soms tussen de rotsformaties door. Minder groots dan de Gorges du Verdon, maar ook veel minder druk, nog onontdekt en voor mij even adembenemend.

In Erro aangekomen was het pension dicht. Elke maandag gesloten (lopen er op maandag dan geen Pelgrims door de bergen?). Dit betekent een extra 20 kilometer op de 83 die reeds verstreken zijn; Roncevalles wordt nu het einddoel. Ik krijg vers water mee van een aardige man en hup; de fiets in voor de avondetappe. Het strijklicht is weer fraai en bij elke meter die ik klim denk ik “oh, als ik maar straks geen afdaling krijg”. Ik hoop vandaag al zo dicht mogelijk onder de top uit te komen. Na 7 kilometer klimmen een dorp. Een heus bergdorp met stoere huizen en een heuse winkel; Bizkarreta-Gerendian.

Ik koop voor de zekerheid twee bananen en twee yoghurts voor de rest van de etappe en een ijsco voor nu en betaal een paar euro van de laatste 30 die nog in mijn beurst zitten. Naast de winkel worden kamers verhuurd. Uitgestapt merk ik dat mijn kuiten minder zin hebben om verder te fietsen dan ik zelf.

De kamer kost inclusief ontbijt 30 euro. Das niet te weinig hier, maar okay, de kamer is ook heel fraai. In mijn beurs bevindt zich nog 27 euro en zestig cent. Daar verhuurt ze de kamer niet voor. In mijn beste Spaans bied ik aan om dan het ontbijt maar over te slaan (dat worden twee bananen, denk ik). Maar nee; het is 30 euro inclusief ontbijt. Zucht, denk ik. In het winkeltje had ik een pinautomaat bij de kassa zien staan. Of ik pinnen kan… Na veel Spaanse woorden waar ik niets van versta is dat uiteindelijk akkoord.
We pinnen in de winkel. Waarschijnlijk ben ik de eerste in tien jaar. De baterijen van het apparaat zijn leeg. Tergend langzaam verschijnt er uiteindelijk iets op het schermpje. Ik toets mijn nummer in en zie nog net het woord “Acceptado” verschijnen. Ik herhaal het woord in mijn beste “glunderends”. Ze wil echter eerst het bonnetje zien. Deze komt nog net de eerste twee centimeter het apparaat uit. Daarna is het op…..

Ik besluit niets te doen, me niet kwaad te maken, noch in huilen uit te barsten. Als toeschouwer zie ik de discussie in de winkel aan. In fel Spaans waar ik niets van snap, ik denk alleen “Mens, zeg wat, laat me doorfietsen of me naar mijn kamer gaan”. Zo mooi hier in de bergen; en je dan druk maken over een bonnetje. Ze belt met de eigenaar van het huis. Die komt 10 minuten later aan, kijkt me aan en is akkoord.

Morgen om 8 uur ontbijt. Tien van de zevenentwintig euro zestig besteed ik aan een maaltijd verder op in het dorp. Daar zit nog een Refugio. Dat is wel het bijzondere van deze tegenovergestelde tocht. Wegwijzers zie ik niet. Ik dacht toch echt de enige overnachtingsplek gevonden te hebben.

Ik zit op een dikke 760 meter hoogte. Vandaag weer meer dan een kilometer in hoogte overbrugt. Volgens mij kom ik morgen die laatste Cols ook wel over.