Vendôme - Chatres

Als een soort Pavlov reactie (maar dan anders) was het eerste waar ik naar keek vanmorgen het weer. Nog wel bewolkt en grijs, maar wel droog. Wauw… een opluchting. Er snel uit, eten (eindelijk weer een keer een redelijk ontbijt) en snel de stad in voor wat foto’s van het werkelijk alleraardigste plaatsje.

Daarna pak ik de fiets en hup, vrolijk op weg. Ik had mij voorgenomen om behoorlijk wat kilometers te maken vandaag. Gister en eergister waren het er immers maar weinig. In navolging tot wat Theo gister als reactie schreef; St. Jacob en St. Christopher straffen een dergelijke gedachte meteen af. “… Klaas, het is zo als het is; het komt zoals het komt...."

Bij het wegrijden merk ik meteen; er is wat mis. Elke trap gaat van ‘krrrrrr, krrrrrr, krrrrr’, niet mooi soepel; er zit ergens een weerstand die ik nog nooit eerder heb meegemaakt. Ik kan hem niet plaatsen en Peter is licht verbaasd als hij me om 9:00 uur aan de telefoon heeft. Hij weet (dank daarvoor) direct wat er aan de hand is. Het tandwiel onder de stoel. Speciaal uitgezocht in de Velomobielwinkel van Wim. Wellicht over het hoofd gezien bij de laatste controle in Dronten (?). Ik zoek voor de zekerheid een fietsenmaker op, zet mijn fiets bij hem op de stoep (hij is nog dicht), haal de bagage uit de fiets en inderdaad. Het tandwiel is aan de rechterkant uit zijn houder geschoten. “Ja”, zegt Peter, “het model wat nu geleverd heeft, zit aan beide kanten goed vast. Bij jou is blijkbaar de goot wat te breed geworden en dan kan hij er uit vliegen; een bekend probleem. Eventueel los je het op met een lijmtang aan de onderkant van de fiets”. Ik dank Peter voor zijn informatie en ben blij met zijn oplossing. Een lijmtang: die moet hier ook wel ergens te krijgen zijn. Eerst maar eens zien of hij er weer uit schiet. Ik repareer het spul en ga “on route”.

De weg is geweldig, de Quest fietst goed, maar toch. Ik luister minder naar de vogels en wat meer naar de fiets. Ik kan nog wel van de tocht genieten, zeker, maar het is wel anders. Na 35 kilometer vliegt het tandwiel weer uit de houder. Ik weet het zeker. Vandaag ga ik op zoek naar een lijmtang. Ik sta mooi stil aan de Loire (zo… wat is het prachtig hier) en repareer de fiets; maak mijn handen schoon en hopla; op naar Châteaudun.

Een wat grotere plaats (een fraai middeleeuws stadje) op 55 kilometer. De weg naar het centrum is “Barree” dus ik fiets om het centrum heen en vind een bar, restaurant. Na een stokbrood met ham, boter en augurk vraag ik of ze weten waar ik een “serre-joint” (oh leve het woordenboek op de iPhone) kan kopen. Er is – volgens hun - een Brico Marché op de route naar Chatres; daar moet het lukken. Ik vind niet wat ik zoek in de door hun aangewezen buurt en vraag opnieuw. Het hele complex (inclusief Inter Marché) schijnt een paar kilometer buiten het stadje opnieuw te zijn neergezet. Mij best, als ik maar een lijmtang snuif vandaag.

Na wat omrijden vind ik de Brico en de lijmtang (jippie een blauwe!). Voor de zekerheid neem ik er ook een mee voor het breken. Om de Quest extra te trakteren neem ik ook nog wat kettingolie voor haar mee. Ik zet de lijmtang vast op het grasveld voor de winkel. Bekijks trekt het wel. Kan me niets schelen, dit is het grote “Zen, en de kunst van het fietsonderhoud” (heb het boek niet eens gelezen, maar kan me er wel iets bij voorstellen).

De tang blijft goed zitten. Ik fiets verder en na 10 kilometer lukt het me om alles los te laten. De geluiden van de Quest; de tijd die ik vandaag “verloren” ben (onzin, het was best wel leuk zo); het aantal kilometers voor vandaag. De reis, daar gaat het om. En die, die is gewoon weer bere mooi. In Bonneval een alcohol vrij pilsje en een bezoek aan de kerk (tja, gewoon de deur stond open). De kerk valt me een beetje tegen, maar het glas in lood kleurt de vloer uit de 11e eeuw op een fantastische manier. De deur waait ook nog even open. Ik zie zo’n 1000 jaar voetstappen….

Na Bonneval wordt het landschap van mij. Licht glooiend (golvend) fiets ik door het koolzaad en het graan. Af en toe stop ik om de geuren op te snuiven en het landschap in te ademen. Ik bel nog even met mijn dochter; vragen hoe wiskunde is afgelopen. Het was pittig en ze is wel moe. Ik zeg; “ik stuur je straks een bosje bloemen van hier”. “Ach”, antwoord ze; “hoeft niet hoor het is wel goed met me”. Toch maak ik de foto en post ze hier voor haar.

Ik zit nu in Chatres aan zuidkant van de stad. In het meest vreselijke hotel “ever” (als je douched, is de w.c. ook gespoeld. Maar ja, het alternatief was 120 euro duurder). Na 110 km fietsen. Het was een mooie dag vandaag. Heel mooi. Jacob en Christopher hebben blijkbaar het beste met me voor.